Mijn reis – Aarden op zee

“Land in zicht!” hoor ik buiten vanaf dek. Ik zet het deeg snel in de oven en klim via het trapje naar buiten. “Daar”, wijst Niels. Ik tuur de golven af en volg de voorbijgaande wolken, zoals we de afgelopen 37 dagen routinematig deden. Dit keer knijp ik mijn ogen tot spleetjes om ze scherper af te stellen en dan, ja tussen mijn wimpers door tekent zich een waterig silhouet aan de horizon af. “Ik zie het”, fluister ik.

Zwijgend staren we naar het misplaatste blok aarde op zee en vraag mezelf af waarom we niet juichen, springen, dansen, zoenen, iets! Zonder notie van tijd stap ik terug naar binnen om het ontbijt verder klaar te maken. Achter me hoor ik Niels de vislijn uitwerpen, zoals hij dat elke ochtend werktuigelijk doet. Is dit werkelijk aarden op zee?

Rollercoaster

Land in zicht is het meest bijzondere fenomeen dat we al drie jaar tijdens onze wereldomzeiling meemaken. Om op eigen kracht, met eigen middelen, van land naar land te varen. Het ene nog exotischer dan het ander. Nieuwsgierig naar wat we aan de overkant gaan aantreffen. Het ontdekken van een andere cultuur, het leren van een nieuwe taal, het ontmoeten van locale mensen en ook andere zeilers die van heinde en verre komen – en die vaak instant vrienden worden.

Ook nog niet precies wetende voor hoelang we er blijven, en waar we vervolgens heen gaan, maakt het allemaal nog avontuurlijker dan het al is. Niets is gekaderd, alleen het weer is bepalend. En daar tussenin ligt dan steeds een oceaan om te bedwingen. En precies dat maakt het reizen met je eigen drijvende huis zowel mentaal – als fysiek een rollercoaster.

37 dagen op zee 

Die 37 dagen op de Stille Oceaan is onze langste tijd op zee tot nu toe. Het klinkt absurd lang – en dat is het ook – maar zolang de condities optimaal zijn, is tijd een ondergeschikte factor. Toen we het jaar ervoor de Atlantische Oceaan overstaken zeiden we tegen elkaar. “Waar kunnen we tekenen voor nog twee weken zoals deze?” Ook die tocht ging het technisch gezien niet perfect. Bij de start vanuit Kaapverdië hadden we het voorzeil aan flarden gescheurd en bij aankomst op Suriname liet de motor ons in de steek – midden in de jungle!

Maar we hadden het ritme van de oceaan snel te pakken, aten iedere dag verse vis en verslonden het ene na het andere boek. We ruimden onze hoofden op van alle indrukken die we sinds ons vertrek in juli 2020 uit Nederland hadden opgedaan. De lijnen losgooien is al niet makkelijk, laat staan in een wereld die grotendeels nog in lock-down is. De staat van welzijn op zee is haast onbeschrijfelijk. Dagen die aanéénrijgen en inéén vloeien, externe prikkels gereduceerd met 99%, zeeën van tijd en ruimte om gedachtes te ordenen. Even helemaal op jezelf aangewezen. Eén met de natuur; met al haar giften en grillen. Eén met de boot; met al haar gemakken en ongemakken. 

Zoet op zout

Bij land in zicht komt ook vervreemding kijken. Met ieder detail dat zich aan de horizon aftekent, besef ik dat we binnenkort weer uit onze bubbel moeten stappen. Gedachtes worden weer geactiveerd en praktische zaken geprioriteerd. Een rompslomp aan papierwerk volgt om ons zelf en het schip in te klaren, met of zonder bureaucratie is iedere keer maar afwachten.

Eerst het vinden van een veilige ankerplek. Hier doen? Of nee, misschien toch beter daar? Het anker omhoog en omlaag tot we ons comfortabel en veilig voelen. Zo zijn we soms uren zoet op het zout. Dan volgt er een lijst met praktische taken: waar geld pinnen, waar simkaartjes, waar wassen, waar boodschappen, enzovoort. Dan de boot repareren en onderhouden; er staat altijd wel nog iets open op het klussenlijstje. Hebben we nog tijd om iets leuks te doen of vertelt het weer ons dat we beter verder moeten?

Dieptepunt

Toen we na 37 dagen vanuit Panama op Frans-Polynesië aankwamen, hadden we ons dieptepunt tijdens de reis bereikt. We waren alle drie kapot, wij twee figuurlijk, de boot letterlijk. De windstiltes waren gekmakend, het één na het ander ging stuk aan boord en toen we ons realiseerden dat we weer een boel tijd en geld in de boot moesten stoppen, knapte er iets in ons beide.

Daar, midden op de oceaan, terwijl we de lekkage onder in de boot probeerden te verhelpen, spatte onze droom uiteen. Teleurgesteld in onszelf, in ons schip en in ons ideaalbeeld kwamen we chronisch vermoeid op één van de mooiste exotische eilanden ter wereld aan. De stilte was oorverdovend.

Even aarden

En dan gebeurt er iets magisch. De volgende ochtend worden we gewekt door een kakofonie die we in geen maand gehoord hadden. Kippen, auto’s, mensen… Met een kop koffie op dek bekijken we dan zo onze nieuwe omgeving. De ankerbaai is omlijst door woeste rotsformaties met daar tussenin blokjes huizen en plukjes palmbomen. We blazen ons bijbootje op, roeien naar de wal en stappen met blote voeten aan land. Even aarden.

Ik zet tien grote stappen, de lengte van onze boot, zonder me ergens aan vast te hoeven houden of te hoeven bukken. Prachtig getatoeëerde mensen met een bloem achter het oor begroeten ons zingend in een voor ons dan nog vreemde taal “Kaoha, Ja Orana”. Zintuigen staan nog op scherp. Als een jachthond lopen we door de straat om alle geuren op te snuiven. Vers brood, kruiden, bloemen, fruit. Een goede maaltijd en een volledige nachtrust verder zeggen we tegen elkaar “Zo dramatisch was het nou toch ook weer niet?”

We spugen in onze handen en lappen de boot op. Plan B (terug naar ons oude leven) en plan C (we ruilen de boot in voor een camper), komen allang niet meer ter sprake. Wel besluiten we iets onverwachts. We blijven een half jaar op één eiland, om te aarden. Wel op onze eigen boot, maar heel even zonder het dagelijkse reilen en zeilen. 

Thuiseiland

Ons thuiseiland werd Moorea, nabij Tahiti. We hebben er zelfs kunnen werken om het dure levensonderhoud aldaar iets beter te behappen. We werkten part-time op andere boten, waarvan de eigenaren voor een aantal maanden naar huis vlogen en ik kreeg een aantal extra schrijfopdrachten voor Zeilen Magazine. Tussen de bedrijven door konden we gewoon lekker snorkelen en aan onze eigen boot klussen, waarna de dag eindigden met een sundowner vanaf ons dek of met vrienden op het strand. Nu bevonden we ons werkelijk in een paradijs op aarde!

Opgeladen zetten we onze reis over de Pacific voort: Cook, Tonga, Fiji, enzovoort, waarbij we officieel over de helft van onze wereldomzeiling geraakten.“We zijn over de helft”, herhaal ik in mezelf. Eerder kreeg ik bijna een paniekaanval bij dit idee. We willen wel de wereld rond, maar niet zozeer terug naar Nederland. We hadden ons huis verkocht, de kantoorbanen opgezegd, de kat ging naar een verre vriendin. Kortom: we hadden zowat alle schepen achter ons verbrand. Alleen familie en vrienden van thuis reisden in gedachten met ons mee. 

Geen vastomlijnd plan

Na drie jaar onthechting verlang ik inmiddels om iedereen weer een keer te zien. We hebben het aan boord ook steeds vaker over Europa. Hoe makkelijk zou het zijn om bijvoorbeeld op de Middellandse Zee te verblijven? Dan kunnen we van land naar land varen, zonder al dat papierwerk, en het ligt allemaal wat dichter bij elkaar. We kunnen dan ook familie en vrienden makkelijker ontmoeten. Het voelt alsof we dan veel flexibeler zijn en daarmee ook vrijer. En vrijheid is eigenlijk waar we in eerste instantie naar op zoek waren. Vandaar dat we ook geen vastomlijnd plan hadden.

We zijn dus nog maar net over de helft en toch kriebelt het om terug naar Europa te gaan. Zo hard dat we het tempo opvoeren, zodat we volgend jaar al op de Middellandse Zee geraken. We hebben namelijk een plan waarmee we ons leven op het zout duurzamer kunnen maken.

Toekomstplan

Voordat we vertrokken waren we slechts recreatieve zeilers. In de tussentijd hebben we 20.000 mijl afgelegd en een wereld aan mogelijkheden ontdekt om in de zeilsport te kunnen doen qua werk. We gaan volgend jaar de benodigde certificaten halen om op andere boten te kunnen werken. Het idee erbij is om steeds een seizoen of een half jaar te werken op de plek waar we met de boot komen om vervolgens weer een half jaar te kunnen reizen. Met onze eigen boot in Europa – er is nog zoveel te ontdekken in ons eigen werelddeel! – of nog eens terug naar de Caribische Zee.

En hoe tof zou het zijn om tussendoor Nederland te bezoeken met Black Moon? Om iedereen op de kade van Zeeland te hebben staan, ons op te wachten. Turend naar de horizon totdat het zwarte scheepje in zicht komt. Om eindelijk weer iedereen te kunnen knuffelen. We zijn de wereld bijna rond, maar hebben nog lang niet alles gezien. Dat we toch sneller huiswaarts gaan voelt niet eng meer, integendeel! We hebben een manier gevonden waardoor we kunnen aarden op zee. 

Wereldwijf Greetje schreef al eerder voor de Wereldwijven over hun mooie reis, maar je kunt Black Moon ook volgen op social media!