Amerika: oops, ik zwicht voor fastfood!

Wereldwijf Saskia woont met man en drie pubers van 16, 14 en 11 jaar vlakbij Chicago, Amerika. Geen gewoon gezin want terwijl manlief werkt in San Diego aan de Westkust, bestiert zij het gezin in het oosten van het land. Dat is een uitdaging als je Hollandse waarden nastreeft aan tafel.

Wie is Saskia?

Een situatie die gelukkig deze zomer, na drie jaar, gaat veranderen want dan verhuist het voltallig gezin naar San Diego. Hun kinderen veramerikaniseren in rap tempo maar toch ‘ouderen’ ze ze op hollandse wijze door hun puber bestaan heen. Voor de Wereldwijven blogt ze af en toe over wat haar verbaast, amuseert of juist zorgen baart in deze samenleving die dan wel westers is, maar zo verschilt van Nederland: sport, studie en carrière, vriendschap en seksualiteit, politiek en religie, drank, drugs en helaas wapenbezit.

Een gedekte tafel

Inmiddels wonen we alweer vijf jaar in de VS en weiger ik nog steeds toe te geven aan de snelle keuken van fastfoodrestaurants. Ondanks dat we deze in alle varianten en smaken op rij-afstand kunnen genieten: hamburgers, noedels, sushi, deepdish-pizza’s of goed gevulde taco’s. Ik rijd er steevast aan voorbij, denkend aan de broccoli en het pondje grassfed groundbeef in de koelkast.

Het is me zo met de paplepel bijgebracht. Allebei mijn ouders werkten maar toch, je kookt en daarna peuzel je het gezellig met zijn allen op aan een gedekte tafel.

Goed voor de evaluatie-gesprekken van ieders dag. Het levert hier verwonderde blikken  van vriendinnetjes of vriendjes die blijven eten. Waar ze anders vrij hun drinken uit onze koelkast gritsen, wachten ze eenmaal aan tafel braaf wat er gaat gebeuren.

Krankzinnige tijdstippen

Echter, de krankzinnige tijdstippen van alle naschoolse activiteiten van mijn kinderen drijven me soms tot wanhoop. Wat kook je op een dag dat de één om 16.00 uur begint en de ander pas eindigt om negen uur ’s avonds? Ik rijd heel wat kilometers  van A naar B naar C en terug naar A, want nee, met de fiets kunnen ze niet. Levensgevaarlijk zonder fietspaden. Bovendien zijn de afstanden van sportveld naar muziekcentrum niet zo prettig dichtbij als in Nederland.

Het tussen-de-bedrijven-door koken is een ware sport op zich en ik ben een meester in de snelle gerechten geworden.

Bij voorkeur iets met rijst of pasta. De blender is onmisbaar want dat hakt alle groenten tot een gezonde saus. Maar soms ben je gewoon een beetje uitgeput. Ontbreekt de inspiratie en ben ik zélf de pasta met rode gehaktsaus en groentevariant nummer 7 wel een beetje beu.

Ik zwicht

Vandaag was het na school weer dansen, paardrijden en voetbal. Mijn jongste afgezet bij dans en in galop met puber nummer 2 naar paardrijles. Uur later weer op de terugweg, net op tijd bij de dansschool. Ondertussen text puber 1 wanneer de voetbaltraining ook weer is (het trainingsschema is alweer drie weken bezig ) en of we vriendje A misschien kunnen ophalen? Oh, en wat we vanavond eten.

Als ik aankom, springt zoon in de auto en halen we vriend A op. Twintig minuten later rijd ik weer terug naar huis en dan… geef ik op. En toe. Op de mall-strip zit een hamburgertent met macro-biologische burgers. Ongezond gezond of zoiets. ‘We gaan naar Meatheads’, roep ik naar de achterbank. ‘Yes!’, klinkt het uit twee hongerige kelen.

Needing fast food

De burgers smaken top, de frietjes heerlijk en ik geniet van de gedachte van een opgeruimde keuken bij thuiskomst maar eerst weer terug naar voetbalveld waar puber 1 me al op staat te wachten. Op de terugweg vraagt hij of hij ook naar Meatheads gaat. ‘Weet je’, zucht ik met schuldgevoel, ‘mag een gebakken eitje vanavond ook?’ ‘Yep’, zegt hij.  Dat eitje hebben we niet meer gebakken. In plaats daarvan strooide hij dik kaas op een paar tortilla wraps en zette die 30 seconden in de magnetron.

Hij had honger en needed fast food.