Ontmoet wereldwijf Anne-Barbara uit Connecticut. Van New Yorkse carrièrevrouw tot schrijfster

Recent zag ik een rode draad door mijn leven lopen en wist: “ik wil dit op papier zetten.” Ik mag mezelf nu schrijver noemen. Gevoelens van trots en onzekerheid wisselen elkaar af

In 2005 proosten mijn toenmalige vriend, nu man, en ik op de knoop die we hadden doorgehakt: We gaan verhuizen naar New York! 26 was ik. Ik werkte sinds drie jaar bij Deloitte in Amsterdam, had zeker al wat delen van de wereld bezocht, maar voelde me eigenlijk nog zo groen als gras wat volwassenheid betreft. 

Vanaf die dag zette ik verschillende lijntjes uit bij bedrijven om mijn carrière te kunnen voortzetten in New York. Aangezien het allemaal redelijk rap moest gebeuren hadden we ook maar vast een tripje Las Vegas geboekt.  Snel trouwen, met de Elvis- en Marilyn Monroe pakken, limousine en alles erop en eraan, zou mij in ieder geval de kans geven The States binnen te komen als dependend op het visum van mijn vriend. Nog voor vertrek had ik een baan bij Deloitte New York geregeld en kreeg ik dus op eigen naam een visum. De Las vegas trip hebben we uiteindelijk niet hoeven maken, waar mijn vader destijds erg blij mee was.    

If you can make it there…

We hebben bijna vier jaar in New York gewoond in een fantastisch apartment in Tribeca op de 25^e verdieping met uitzicht over de Chrysler Building, Empire state en Soho. Alletwee keihard gewerkt in het Financial District maar ook heel veel gefeest. We hebben alles van de stad en omgeving gezien, mooie reizen in The States gemaakt en vrienden voor het leven leren kennen. We hebben de Wall-street boys champagne zien spuiten op bonus-day, maar ook de effecten gezien van de 2008 crisis. Ik heb de Amerikaanse werk-cultuur opgesnoven en me flink moeten aanpassen. Meest opvallend toen vond ik de korte termijn focus, de kracht maar ook negativiteit van het loket-denken versus de bigger picture zien en de getting-things-done mentaliteit. 

Een vreemde in eigen land

Na de bijna vier jaar New York was het tijd om via een omweg van drie maanden Australië naar Nederland terug te keren. Ik was inmiddels ten huwelijk gevraagd en we wilden eventuele kindjes toch wel graag in Nederland krijgen. Wow, dat remigreren was toch wel even wat lastiger dan ik had verwacht. Je denkt dat je terug naar huis gaat en het dus niet meer is dan een huis en baan vinden, en alles zou weer als vanouds lopen. Maar in die vier jaar was ik veranderd en had ik me natuurlijk ook op een bepaalde manier ontwikkeld. Totaal logisch natuurlijk, maar de klik met Nederland, met mijn vrienden en oude leven en gewoontes moest ik weer even terugvinden. Ik  voelde me even bevreemd in mijn thuisland, een rare gewaarwording. 

LEES OOK: REMIGREN ISS MOEILIJKER DAN EMIGREREN VOLGENS JENNIFER

Met gezin weer terug naar NY

Na vijf jaar Nederland kon mijn man het team gaan leiden in New York waar hij eerst onderdeel van was. Zijn droom-baan, en we wilden graag weer terug. We waren inmiddels twee prachtige dochters van toen drie en één verder. Ik zei mijn baan bij TNT Express op en in de zomer van 2015 verhuisden we opnieuw naar New York, niet naar de stad deze keer maar er net buiten. Met ruimte, bos, strand maar de stad binnen handbereik. 

Ook toen ben ik mezelf tegengekomen. Net als de meeste vrouwen hier was ik gestopt met werken. Ik ervoer een sociale druk, en had het gevoel dat ik moest integreren in deze cultuur.  Ik kon alleen lastig genieten van de luxe-positie waar ik in zat, dat ik nu eindelijk tijd met onze liefste, kleine meisjes kon doorbrengen zonder te hoeven werken.

Ik miste mijn werk. Maar ik durfde het niet te uiten want ik hield toch ook heel veel van mijn meisjes? Ondertussen werd ik een draak van een moeder, een control-freak, een helicopter-mom. Ik besefte dat ik mezelf, door oordelen van anderen, helemaal gek draaide. Ik wist dat ik niet gelukkig was en dat ik een veel leukere moeder en vrouw zou zijn als ik zou werken. 

Ondernemen met talent

Daar moest ik iets mee, en dus ben ik toen samen met een business partner ons bedrijf Vermilion Talent gestart dat ambitieuze, intelligente vrouwen helpt terug te treden in het werkende leven. We sloegen een brug tussen de enorme database van moeders die na vijf of tien jaar voor hun kinderen te hebben gezorgd weer aan hun carrière wilden werken en de bedrijven die diversiteit hoog in het vaandel hebben staan. Maandelijkse events, blogs, content, coaching, returnship programma’s; we hebben van alles geprobeerd.

Maar na 2,5 jaar bikkelen en de zoveelste afwijzing van een bedrijf voor een plaatsing van één van onze ster-kandidaten, heb ik er abrupt de stekker uit getrokken. Ik werd geconfronteerd met aan de ene kant de onzekerheid van de vrouwen waar we mee werkten, en aan de andere kant de bedrijven die de aanname van career returnees (zoals we ze hier noemen in de US) te spannend en risicovol vonden. Er is een disconnect en ik heb die niet kunnen fixen, erg frustrerend. 

Alles viel op z’n plek

Hier wilde ik me in verdiepen. Na de cursus Search Inside Yourself van Google en het vak Diversity and Inclusion aan Cornell University gevolgd te hebben, bleef één thema specifiek hangen: unconscious bias: het onbewuste vooroordeel. Alles kwam samen. Mijn werk-ervaringen voor mijn eigen bedrijf in change management en transformaties, de ervaringen opgedaan tijdens het ondernemen, het mindful met elkaar omgaan van de Google-cursus en de hedendaagse noodzaak van het belichten van non-inclusieve werkomgevingen wereldwijd. 

Een boek vol oordelen

Alles draait om de manier waarop we met elkaar omgaan en de manier waarop we oordelen over elkaar vormen. Die oordelen kunnen bewust danwel onbewust zijn. Oordelen kunnen verbaal dan wel non-verbaal worden gecommuniceerd. Oordelen over onszelf of juist over anderen. 

Negatieve oordelen brengen gevoelens als self-sabotage, jaloezie, onzekerheid, lage eigendunk en ga zo maar door met zich mee. Waarom oordelen we zo snel, en waarom laten wij andermans oordelen ons leven zo beïnvloeden? Deze vragen hebben mij doen besluiten hier een boek over te schrijven. Ernaast schrijf ik vol passie stukken voor De Wereldwijven over dit o zo interessante onderwerp!