Bedrijf van een wereldwijf – Simone helpt anderen omgaan met ongewenste kinderloosheid

Simone Sinjorgo (53) droomde er als kind al van om moeder te worden. Haar ideale plaatje was een boerderij, dieren en veel kinderen. Op haar 18^e verliet zij het ouderlijk huis en werd operatie-assistente in Rotterdam.

“Toen kwam ik voor het eerst in aanraking met de maakbaarheid van nieuw leven.”

“IVF (In Vitro Fertilisatie) was toen net nieuw in Nederland en de eicelpuncties werden in mijn ziekenhuis op de operatiekamer gedaan. Bizar eigenlijk hoe dat toen al op mijn pad kwam. Mede hierdoor ontstond bij mij een enorme fascinatie voor alle ‘nieuwe medische technologieën op operatiekamers. Al snel rolde ik in de sales en marketing van de medische industrie. In al mijn functies stond verkoop en chirurgische begeleiding op de operatiekamers centraal.”

 Die dag stierf een deel van mijn lijf

“In die periode ontmoette ik mijn ex-man. Verliefd, verloofd, getrouwd en samen een kinderwens. In 1995 verhuisden we naar Tsjechië waar we vier jaar gewoond hebben. Het perfecte moment om te kiezen voor een gezin. Helaas ging zwanger worden niet vanzelf. Iets knaagde in mij dat er wat mis was. Onderzoeken volgden. Als de dag van gisteren herinner ik me de uitslag: flinke misvorming in mijn baarmoeder en mijn ex verminderd vruchtbaar.

Die dag in de zomer van 1995 stierf een deel in mijn lijf. Geen idee wat ik moest missen en toch viel ik in een zwart gat. Boos op mijn lijf dat me in de steek liet. Boos op het lijf van mijn partner. Verdriet dat mijn droom van een gezin aan duigen lag.”

“Voor het eerst in mijn leven, net 29 jaar, ging ik nadenken over de ‘echte’ zin van mijn leven. Wat heeft het voor nut als ik geen kinderen kan krijgen? Is dat niet de basis van ons bestaan? Als ik geen moeder word, wie word ik dan? “

De medische wereld gaf hoop

Het zou mogelijk kunnen zijn met kunstgrepen. Periodes van nog meer onderzoeken, hormonen, KI /IUI en IVF volgden. En natuurlijk wachten, testen, nog meer wachten, elke maand weer de teleurstelling en tegen beter weten in blijven hopen. Uiteindelijk viel het doek na 5 jaar inclusief oefenen thuis, medische mallemolen (MMM), nadenken, uitstellen en rustperiodes. Dit is zo’n 21 jaar geleden. ICSI stond nog in de kinderschoenen en had haken en ogen. Wilde ik dit wel?

Terugkijkend waren de artsen en alle medewerkers in de ziekenhuizen meelevend en zorgzaam. Maar het bleef een medische behandeling volgens protocollen. En dat maakt het ook afstandelijk en zakelijk, terwijl de hormonen door je lijf gieren. Ik werd heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop. Mezelf injecteren met hormonen vond ik tegen natuurlijk. De eicelpunctie was pijnlijk. Artsen wilden ons graag helpen en de de nieuwste mogelijkheden bieden. Begrijpelijk, volstrekt logisch. Dus werd bij ons ICSI voorgesteld. 

De moeilijkste beslissing ooit

“Samen hebben we de moeilijkste beslissing ooit genomen: stoppen met behandelingen. Het was lichamelijk en mentaal zo’n slopend proces. Ons huwelijk, seksleven, vrienden, werk, eigen alles was voor altijd veranderd. En dan sta je buiten het ziekenhuis na een evaluatie. Je zegt gedag. Het dossier wordt gesloten, maar voor ons begon de emotionele rollercoaster pas echt. Er werd geadviseerd hulp te zoeken, maar ik had alleen maar behoefte aan rust. Ik was op en wilde geen polonaise meer aan mijn lijf. Geen moeilijke vragen meer voor levensbepalende keuzes. Ons besluit bracht verdriet en lange tijd nog twijfels met zich mee, maar ook opluchting. De onzekerheid was over!”

Ik zou nooit moeder en nooit oma worden. Of moest ik het toch een paar jaar later nog een kans geven als er meer bekend was over ICSI, waarbij 1 spermacel direct wordt geïnjecteerd in 1 eicel. Anders dan bij IVF waarbij zaadcellen samen in een glazen schaaltje bijeen gebracht om de natuurlijke bevruchting op die manier buiten het lichaam te laten plaatsvinden.

Wat was wijsheid? Niemand kon daar een antwoord op geven. Eigenlijk ik ook niet. Ik zei dat ik het zeker wist, maar mijn lijf sprak vaak een andere taal, en dan zette ik gewoon mijn gevoel uit. En die knop ging steeds vaker uit en langer, omdat het keihard en moeilijk was om te accepteren.

De zin van mijn leven

“De zin van het leven. Moeder worden. Van kinds af had ik die ‘blijde verwachting’. Mijn leven doorgeven, mijn liefde doorgeven. Ik dacht er verder nooit over na dat het niet zou kunnen lukken. De hele wereld krijgt kinderen, dus waarom ik niet. En ineens werd ik geconfronteerd met het nut van mijn leven door gevoelens van onmacht, geen grip meer op mijn leven hebben en mislukt voelen als vrouw.”

“Vanaf dat moment hoorde ik niet meer in de maatschappij vol gezinnen. Ik had veel bereikt door keihard werken en mijn stinkende best doen, maar dat werkt dus niet altijd. Teleurgesteld in mezelf en mijn verwachtingen. En mijn liefdesleven had zich verlegd van slaapkamer naar laboratorium. Zwanger worden zonder seks, in bijzijn van andere mensen. Deze klinische setting is niet te bevatten. Ik deed het om mijn wens in vervulling te laten gaan. Maar het maakte mij ook enorm opstandig en intens verdrietig dat het zo moest gaan.”

Ik heb ook vaak gedacht: ‘waar ben ik eigenlijk mee bezig? Het voelde zo niet natuurlijk. Wil ik dit eigenlijk wel? En wat als het niet lukt? Waarom ben ik dan hier? Wat voeg ik dan toe aan de wereld als ik als vrouw geen moeder wordt?

“De leegte van niet kunnen dragen en baren is nauwelijks onder woorden te brengen. Het sloeg een gat in de basis van mijn bestaan, vertrouwen in mijn lijf en mezelf. Om te kunnen dealen met de situatie, pijn, verdriet zette ik mijn gevoel uit waar ik me niet bewust van was. Het was een overlevingsstrategie om me te beschermen tegen teleurstellingen en pijn.” 

Impact op mijn leven, relatie, seksleven, vriendschappen

“Naar de buitenwereld hield ik me groot. Naar mezelf en mijn ex-partner ook. Standje overleven. Dat weet ik nu. Maar het voelde toen alsof ik de rest van mijn leven nooit meer gelukkig zou kunnen zijn. Ik vulde die ‘lege wieg en buik’ op met keihard werken, nog meer sporten en nooit meer stil zitten. Ik was constant bezig en op de vlucht. Had mijn gevoel volledig uitgezet. Van binnen ging ik kapot als ik moeders met kinderen zag, maar ik gooide mijn nare gevoelens vaak op andere oorzaken. Een paar jaar na onze moeilijke beslissing stortte ik in elkaar: burn-out en rughernia. Voor de eerste keer zocht ik psychische hulp. Ik had geen keuze meer, ik kon het niet meer alleen oplossen.”

“Het had impact op onze relatie en seksleven. Elkaar letterlijk opnieuw uitvinden. Het is letterlijk wennen om zonder doel en de klok weer intiem te zijn in je eigen huis. Erover praten ging wel, maar ik heb lang niet alles gedeeld over hoe het echt met mij ging. Overigens ben ik me hiervan pas jaren later bewust van geworden. Op dat moment dacht ik dat ik heel open was. Maar het werd een standaard verhaal dat ik steeds vertelde bij anderen. Alsof het niet over mij ging.”

“Ik sprak al helemaal niet over mijn baarmoeder. Daardoor dacht mijn omgeving dat het goed met me ging, dus na verloop van tijd vroegen mensen niets meer, terwijl ik wel een verlangen had tot contact. Maar ja, ik begon er zelf ook niet over. Geen zin om mijn emoties te delen uit angst voor eventuele goedbedoelde reacties, dan maar van binnen kapot gaan en happy face opzetten. Het was eenzame vicieuze cirkel waarin alleen ik verandering kon brengen. Dit alles stond  ‘onzichtbaar en onuitgesproken’ tussen vriendschappen in. Zeker wanneer zij kinderen kregen. Het was pijnlijk om te zien dat het bij hun wel lukte, dus bleef ik steeds vaker weg. Of zocht ik geen contact meer. Hierdoor heb ik goede vrienden verloren.”

Mijn persoonlijke verhaal is de start van mijn Praktijk De Diamant

“Praten gaf steun, troost. Eindelijk begreep iemand mij. Het was het begin om afscheid te nemen van mijn kinderwens. En van nog veel meer bagage in mijn rugzak, die spontaan mee open klapte. Langzaam gleed het opgestapelde verdriet, de pijn en emotionele spanningen van me af. En toen besefte ik pas dat mijn leven echt wel zin heeft en dat ik iets kan betekenen ook al komen er geen kids.”

Ik moest eerst rouwen, huilen, boos zijn. Zwembaden vol. Toen pas kon ik langzaam zien en voelen dat ik als vrouw ‘niet mislukt was’. En toen was ik ook pas in staat om een nieuwe bestemming te gaan onderzoeken en ontdekken.

“Cursussen zoals coaching, NLP, ademtherapie en familieopstellingen volgden. En ruim tien jaar geleden opende ik de deuren van mijn eigen praktijk. Toch wilde ik me verder ontwikkelen. En zo kwam lichaamsgerichte psychotherapie op mijn pad. Ik ben vijf jaar gaan studeren naast mijn werk als marketing en communicatieadviseur. De studie heeft mij letterlijk veranderd. Lichaamsbewustzijn en emotionele bewustzijn kwamen voor het eerst samen. Hierdoor durfde ik me kwetsbaar open te stellen over mijn eigen levenservaringen.”

“Vanaf toen ontvouwde de zin van mijn leven zich als vanzelf en heb ik bewust gekozen om vrouwen en stellen met een onvervulde kinderwens te begeleiden. De zin van mijn kinderloosheid met alle pijn en verdriet was duidelijk. Met mijn ervaringen ‘iets te doen voor anderen die daar wat aan hebben. Hierover schrijf ik een boek dat ik begin 2020 zal publiceren. Hierin staat mijn eigen verhaal en veel voorlichting, tips en oefeningen waarmee mensen gericht verder kunnen bij een onvervulde kinderwens.”

Emoties en ongewenste kinderloosheid

“Het verlies rondom kinderloosheid is complex en gaat gepaard met alle emoties die er zijn: schuld, schaamte, boosheid, angst, hoop, wanhoop, verdriet, onmacht etc. Waarom? Ik beschrijf het vaak als een berg van allerlei verliezen en verdriet met bijbehorende emoties die zich opstapelen. Verminderd vruchtbaar en ongewild kinderloos zijn raakt je in de kern van je identiteit als mens (je zijn). Maar ook je bestaansrecht. En dat bepaalt in grote mate welke rol je inneemt in je leven. Als mens hebben we veelal een natuurlijke oerdrift om voort te planten, om je genen, leven, kennis door te geven.”

“Anderzijds speelt de sociale impact van kinderloos blijven een grote rol. Hoor ik er nog wel bij, doe ik er toe als vrouw, mag ik er zijn met al mijn gevoelens van niet compleet voelen. Het zijn emoties van leeg, nutteloos, mislukt voelen. Deze hebben vaak de overhand. Om ze niet te willen voelen gaat letterlijk de gevoelsknop uit en daardoor is het ook lastig om positieve gevoelens toe te laten. En dat is overigens precies hetzelfde bij mannen!”

Het leven doorgeven

“De zin van het leven is verbonden met een natuurlijke en sociale component. Een kinderwens zit onbewust en bewust diep in de mens geworteld. Voortplanting is zo normaal, al eeuwen. Vanuit je overlevingsbrein is er een seksuele drift en oerverlangen waarmee je het leven graag willen doorgeven. In ons hedendaagse leven denken we veel meer bewust na over onze kinderwens. Toch is een natuurlijk fenomeen dat we ons als soort willen vermeerderen. Aan de andere kant staat de sociale component van voortplanting. Door je met elkaar te verbinden bekrachtigt een kind je relatie en de liefde voor elkaar. Dit is een grote zingeving voor zowel man als vrouw. Ook bij alle gender gelijke stellen.” 

Verlies van een kinderwens komt nooit alleen

“Je verliest veel meer dan alleen je gedroomde kind. Het is veel complexer dan dat. Allereerst verlies je een moeder- of vaderrol. En daarmee ook de oma en opa-rol. Doordat je geen kind krijgt om voor te zorgen zal je ook nooit ouder worden. Dus er zal nooit iemand jou papa of mama noemen.” 

• verlies van je toekomstbeeld
• verlies van je gevoelsmatige zorgeloze leven voordien
• verlies van het beeld dat je al had gemaakt als gezin
• verlies van iets dat er nooit geweest is
• verlies van identiteit
• verlies van verlangen
• verlies van het kind dat al in je hoofd zat
• verlies van dromen 
• verlies van hoop
• verlies van zelfvertrouwen 
• verlies van zingeving 
• verlies van relaties en vriendschappen
• verlies van vertrouwen in je lijf
• verlies waar de maatschappij geen rituelen voor heeft
• en mogelijk verlies van werk

“Nooit zwanger zijn, nooit baren, geen geboortekaartjes, kraamvisites, sinterklaasviering, diploma uitreiking. Geen eerste stapjes, tandjes, eerste schooldag, balletuitvoeringen of die momenten aan het voetbalveld. Geen tanden door de lip, kapotte knieën, tien minuten gesprekjes of samen op vakantie. Nooit “wat eten we vanavond, mam”. Of dat je ergens hand in hand wandelt en jouw kind je vraagt wat dat is in de wei. Geen eindeloze zwijmel momenten dat je naar je slapende kind kijkt en vanuit heel je hart zegt: ‘mooiste kind van de hele wereld.’ En zo kan ik nog pagina’s volschrijven.” 

Leren ermee te leven in plaats van te overleven

“Het is van belang om contact te blijven zoeken met familie, vrienden, om dingen te gaan ondernemen waar je je prettig bij voelt, sporten, goed voor jezelf zorgen met eten en bewegen, werk te zoeken dat echt bij je past. En op ontdekkingsreis gaan welke andere droom een vervulling in je leven kan geven. Op zoek naar verborgen passies. Een reden waarom je blij je bed in en uit stapt.”

De impact van kinderloosheid is levenslang. Het reist de rest van je leven met je mee. Je kunt het niet thuislaten of de knop voor altijd uitzetten.

“Je leert met de tijd ermee leven in plaats van overleven. Je verweeft als het ware je emoties in je leven waardoor ze minder op de voorgrond staat en er ruimte voor nieuwe zingeving en vervulling ontstaat. Maar wat blijft is dat je door een klein voorval ineens nog geconfronteerd kan worden met je oude pijn. Meestal overvalt het je op momenten dat je het niet verwacht.” 

Moeders onder elkaar

“Kinderen zorgen automatisch voor een bepaalde structuur en invulling in je leven. Neem bijvoorbeeld schoolvakanties. Zo’n structuur geeft makkelijker aangrijpingspunten contact en verbinding met anderen. Moeders onder elkaar begrijpen dat. Daarnaast breekt bij iedere levensfase van je kind ook een nieuwe fase voor jou aan. En spiegelen ze je in alles wat je doet, wat ook zorgt voor bewustwording. Of je het nu leuk vindt of niet. Daarbij heb je een hele goede reden om elke dag je bed uit te komen. En natuurlijk begrijp ik ook wel dat het voor ouders hun leven ook echt niet altijd de roze wolk is…”

“Maar goed, ik heb (en ook mijn clienten) dat lange tijd als een enorm gemis ervaren, terwijl mijn omgeving vaak zei: ‘Lijkt me heerlijk om alles zelf te kunnen bepalen, uit te zoeken en te vinden.’ Dat klopt, maar dat werkt alleen als je goed in je vel zit. In werkelijkheid trok ik mezelf steeds vaker terug, daardoor isoleerde ik me steeds meer. “

“Invullen van mijn leven kon ik niet omdat ik simpelweg niet wist wat ik wilde. Ik wist zo goed wat ik niet wilde, maar de vraag wat dan wel was een struggle. Dus bleef ik bij mijn veilige houvast van werken, golfen en vriendenkring. Maar het werd een ongezonde balans in mijn leven. Mijn identiteit, er toe doen haalde ik steeds meer uit de positie op mijn werk en succesvol zijn in golfwedstrijden in plaats van mezelf waardevol gaan vinden. Voor mezelf te gaan zorgen, om te leren gaan met mijn pijn en nieuwe dingen uit te gaan proberen. Ik zat muurvast in een stramien dat al snel een sleur werd. Dit herken ik in mijn praktijk.” 

Pijnlijke stiltes, ongemak en taboes

“Onderwerpen waar mensen niet makkelijk open over spreken. Het verborgen verdriet blijft vaak achter gesloten deuren. Enerzijds omdat je als stel er niet op zit te wachten om je intimiteit en seksleven te delen met anderen. Anderzijds is het intens kwetsbaar waar je zelf nauwelijks woorden aan kunt geven. Laat staan dat je het uit kunt leggen aan je omgeving. Daarbij zijn heftige emoties door verlies en rouw geen vertrouwde onderwerpen in onze samenleving.”

“In gesprekken vallen vaak pijnlijke stiltes, waardoor het gevoel van ‘er niet bij horen’ alleen maar versterkt wordt. En bij je familielid, vriendin, collega of sportmaatje met wie je in gesprek bent maakt het immers ook gevoelens los. De neiging bestaat om met succes verhalen van anderen te komen of goedbedoelde opmerkingen te maken om je op te beuren. ‘Je bent nog jong. Geef het de tijd. Ga lekker op vakantie. Dan doen jullie toch IVF?’”

“Het taboe ontstaat in mijn ogen daarom veelal door onwetendheid, onbegrip en miscommunicatie aan beide kanten. Vandaar dat ik open ben over mijn verhaal en reis. Openheid en informatie over een onvervulde kinderwens zorgt voor begrip. En begrip zorgt voor herkenning en erkenning. Hierdoor ontstaat verbinding met elkaar en opent het de weg om echt te praten over de dingen die er toe doen.” 

Leren omgaan met rouw, een nieuwe werkelijkheid en levensinvulling

“Als lichaamsgericht therapeut werk ik met het lichaam en de lichaamstaal (verbaal/non-verbaal) door beweging, stilte, ademhaling, stem-expressie, systemisch werk, persoonlijke interactie en aanraking. Samen met de cliënt onderzoek ik de blokkerende patronen, spierspanningen. Ook in relatie tot ander(en). Wat weerhoudt je om (weer) te genieten van het leven vanuit je eigen waarheid, keuzes en realiteit. Ik stem dit af op wat nodig is, maar vooral wat iemand kan dragen. Alles is gericht op het vergroten van zelfbewustzijn, het verdiepen van gevoelens en de groei van innerlijke kracht. Het geeft in een relatief korte tijd vermindering van spierspanning, verhoogde vitaliteit in het lijf, meer vertrouwen en positieve mindset.”

“Door middel van een lichaamsgerichte aanpak (beweging, opladen en ontladen) gaat het letterlijk weer stromen. Hetzelfde idee/gevoel als bij sporten of een wandeling. Hierdoor komt een natuurlijke verwerkingsproces op gang en de ware emoties naar boven. Alleen praten en ‘erover denken’ is in mijn optiek niet afdoende. We bekijken samen de situatie vanuit een contextuele, relationele en emotionele kant. Ik maak gebruik van systeemdynamiek, cognitieve en creatieve spelvormen. En ook EMDR of trauma release oefeningen.”

Wat ik wil zeggen tegen die prachtige vrouwen en mannen die geen kinderen kunnen krijgen

“Jouw leven is rijk aan vele mooie dingen, misschien voelt dat nu niet zo. Ja, ongewild kinderloos zijn heeft impact op je hele leven, maar het is echt mogelijk om een ‘nieuwe’ vervulling in je leven te krijgen en jouw nieuwe werkelijkheid in je leven te aanvaarden. Ik gun het je van harte.”

“Wees trots op de stappen en risico’s die je tot nu toe genomen hebt rondom je kinderwens. Trots op de grenzen die je bent overgegaan. Op de dingen die je voorheen nooit bedacht zou hebben te doen. Maar je bent ervoor gegaan, je hebt het gedaan. En dat bewijst eens te meer hoe sterk je bent als vrouw. Je ging voor het onbekende. Precies dat is wat ik jou ook voor de rest van je leven gun. Dat je opnieuw risico’s durft te nemen om nieuwe dingen te ontdekken. Om hulp te vragen. Gewoon iets nieuws uitproberen, kijk hoe dat is, proeft en smaakt.”

“Het voelt wellicht als een sprong in het diepe, maar in het onbekende ontmoet je nieuwe mensen, leer je nieuwe dingen die je laten groeien en bloeien. Bovenal ontdek je daarmee vast nieuwe dromen en je verborgen schatten waarmee jij ook iets voor een ander kunt betekenen. Je bent het waard, gun het jezelf!”

KAMP JIJ OOK MET HET VERDRIET EN DE ROUW DIE GEPAARD GAAT MET ONGEWENSTE KINDERLOOSHEID EN KUN JE DAAR WEL WAT BEGELEIDING BIJ GEBRUIKEN? NEEM DAN CONTACT OP MET SIMONE