Wereldwijf Aletta uit Israël: ‘Een eigen stabiel inkomen geeft mij rust.’

Het was 1 januari 2020 toen ik mijn nieuwe baan startte. Anderhalf jaar daarvoor was ik geëmigreerd naar Israël. Dit was mijn eerste ‘grote mensen’ baan en dan ook nog eens in het buitenland! Eindelijk kon ik geld gaan verdienen.

’s Ochtends breng ik mijn dochtertje van bijna twee naar de opvang, mijn werk zit naast de opvang dus dat is ideaal. Mijn man studeert en werkt ’s nachts in zijn wafelbar dus in de ochtend zorg ik voor onze kleine. Ze is een heel makkelijk kind en vanaf de eerste dag al meteen gewend aan de opvang. Dat is maar goed ook, want ze gaat er vijf dagen per week heen waarvan vier dagen zelfs acht uur lang!

Nederlandse logica

Het werk wat ik nu doe is het boeken van alles wat een groep reizigers nodig heeft. Dit betekent vanaf het moment dat de reizigers landen tot het moment dat ze weer in het vliegtuig stappen. Ik moet bijvoorbeeld bellen met het touringcarbedrijf waarmee wij samen werken. Dat zou overigens een stuk makkelijker zijn als ik dat gekke Hebreeuwse taaltje al onder de knie zou hebben. Vooral die letters…

Verder moet ik bezichtigingen boeken, hotels bellen en boeken en eigenaardigheden doorgeven zoals speciale wensen en/of allergieën. Het reizen met een familie van vier personen is al een eigenaardigheid. Er zijn dan namelijk twee kamers naast elkaar nodig, heel bijzonder. Daar moet een persoon als ik wel even achteraan!

Het werk zelf is simpel. Tenminste voor een Nederlandse, waar logica een soort tweede taal is. Al gauw maak ik kleine grafiekjes om voor meer overzicht voor mij en mijn collega’s te zorgen. 

Drie maanden inwerktijd

Na een week of twee probeer ik dan ook zelf al de folder van een groep te organiseren. Dat wordt me helaas niet in dank afgenomen. Ik doe het goed, daar niet van, maar een nieuwe werknemer moet nou eenmaal drie maanden zij aan zij werken met degene die hem of haar inwerkt. Je mag nog niet zelfstandig werken en moet van negen tot vijf blijven zitten achter zijn bureau ook als er niets te doen is. Je snapt wel wat ik van de productiviteit in het bedrijf vind. En dit geldt overigens niet alleen voor dit bedrijf. Het resulteert in het feit dat ik ongeveer vanaf een uur of half vier niets meer te doen heb en duimen zit te draaien op mijn bureaustoel.

Na de inwerkperiode van drie maanden mogen werknemers eerder naar huis om de kinderen uit school en de opvang te halen en dan indien nodig het laatste uurtje thuis te werken. Helaas geldt dit dus nog niet voor mij. De opvang van mijn dochtertje is om vier uur afgelopen en dat betekent dat ik voor elke dag een uurtje oppas moet regelen. Mijn ouders en broer wonen hier niet en mijn vriendinnen wonen bijna een uur van mij vandaan in Tel Aviv. Dat wordt dus elke dag een van mijn twee schoonzusjes vragen of zij Amelia uit de opvang kunnen halen. Niet ideaal.

Tel je zegeningen

Toch zijn mijn partner en ik blij want eindelijk na zeven maanden proberen hebben wij goed nieuws. We verwachten een tweede monstertje! Ik voel mij fantastisch. Toen ik zwanger was van mijn dochter Amelia zat ik nog in mijn laatste jaar van mijn studie Product Design. Mijn volledige focus lag bij het studeren en het niet teveel laten zien van mijn zwangerschap want al die vragen zouden alleen maar afleiden.

Dit keer is het helemaal anders. Ik heb een vaste baan, woon in een land met veel zon en heb een vriendin waarmee ik vaak van een koffietje geniet. Dus dat betekende mooie zwangerschapsjurkjes, lopen over de boulevard in Tel Aviv en kunnen sparen voor alles wat ik nodig heb! Het maakt mijn baan eerlijk gezegd veel dragelijker. Ik vind het steeds moeilijker om met de saaiheid en de verveling om te gaan. Vaak zit ik vanaf een uurtje of drie al een beetje op Pinterest en Facebook te scrollen. Uiteraard zoek ik wel naar werk en probeer ik zoveel mogelijk te doen. Ik vraag zelfs aan collega’s in andere teams of ik nog iets voor hun kan betekenen. Maar de meeste werknemers vertrekken ook al om vier uur.

Maar ondanks de verveling die ik ervaar, geeft de gedachte van een stabiel inkomen en het iets kunnen betekenen in ons gezin, rust.  Ik ben in alles een feminist dus op deze manier leef ik in ieder geval mijn eigen leven. Ik moet gewoon even de inwerkperiode van drie maanden uitzitten en dan wordt alles hopelijk ‘normaal’ en kan ik lekker zelfstandig aan het werk. Kan ik ook eindelijk op mijn werk vertellen dat ik zwanger ben.