Return to Self: “het telefoontje dat mijn leven compleet overhoop haalde”

De komende weken neemt Myrte je mee in haar bijzondere verhaal, waarover ze ook een boek schrijft, Return to Self. Hoe één telefoontje je leven compleet overhoop kan halen en alles in een nieuw perspectief kan plaatsen. In een serie columns schrijft ze eerlijk over verlies, verdriet, groei, zelfontwikkeling, ontdekkingstochten en uiteindelijk over terugkeren naar wie ze écht is. Haar verhaal heeft raakvlakken met het verhaal van ons allemaal: een leven creëren zoals jij dat wilt.

En voor Myrte is dat ook een bedrijf runnen op de manier die haar missie en filosofie maximaal ondersteunt. Wonen op plekken waar zij maximaal tot bloei komt. Het is bovenal de reis naar blij zijn met, en trots zijn op jezelf. 

“De komende tijd neem ik jullie mee op de fysieke reis die ik heb afgelegd de afgelopen 20 maanden en vooral ook de reis naar binnen die ik hierin heb afgelegd. Een emotionele, intensieve en prachtige reis terug naar mijzelf. En natuurlijk deel ik de achtergrond van waaróm ik überhaupt op reis ben gegaan.

Als je mij 20 maanden geleden had verteld dat al deze dromen werkelijkheid zouden worden, had ik je wel geloofd (zo eerlijk ben ik dan ook wel), alleen had ik je niet kunnen vertellen HOE ik dit moest aanpakken. Na 20 maanden reizen weet ik dat wel. Ik neem jullie graag mee in dit proces en ik hoop hiermee iedereen die het nodig heeft, te motiveren of inspireren om écht haar diepste zelf te zijn en te (gaan) leven. It’s worth it.”

– Myrte

Hoe het begon

Ik zit lekker in Antwerpen, een weekendje weg met iemand waar ik net enorm verliefd op was. Wat een heerlijke bubbel, toekomstplannen maken, dagdromen over wat we allemaal zouden gaan ondernemen en vooral heel gelukkig zijn samen. Het was lang geleden dat ik me zo had gevoeld en ik genoot met volle teugen van deze prille verliefdheid.

Dit moment gaf me een enorm gelukkig gevoel, maar markeert ook een keerpunt. Het is 21 November 2017 rond tien uur in de ochtend wanneer ik, na het ontbijt, boven in de hotelkamer kom en zie dat ik 10 telefoontjes van mijn ouders gemist heb. Ik weet gelijk; dit is foute boel. 

Een paar dagen voordat wij naar Antwerpen gingen, had ik nog een heel sterk voorgevoel om te gaan wandelen met mijn zusje. Alleen zij en ik, met de rolstoel door het donker van de avond. Ze bleef maar met haar handen klappen en schoppen met haar voeten van blijdschap. Je kon haar niet gelukkiger maken dan met zoiets simpels als dit. 

Mijn zusje blijkt een hersenstam infarct te hebben gehad en mijn ouders en broertjes zijn met spoed onderweg naar het ziekenhuis. Daar wordt al snel duidelijk dat de situatie erg kritiek is en de vooruitzichten niet goed. Het is zo, dat een dergelijk infarct voor jou en mij al enorm schadelijk is, maar voor mijn zusje, die meervoudig gehandicapt is (en niet kan lopen, niet kan praten of niet voor zichzelf kan zorgen in wat voor vorm dan ook), was het vooruitzicht helemaal somber. 

Tergend lange reis

De treinreis duurde 6,5 uur van Antwerpen terug naar mijn ouders woonplaats in de regio Zwolle. De langste uren van mijn leven die ik huilend en schreeuwend heb doorgebracht. Iedere vijftien minuten kreeg ik een update en op een gegeven moment brak één van mijn broertjes aan de telefoon en zei: “dit gaat niet goed Myrt”. Het enige wat ik nog zei was: “Zeg tegen haar dat ze op me wacht, alsjeblieft!”

Ik was net op tijd. Een kwartier later werd ze hersendood verklaard. Gelukkig hebben we haar nog een tijdje bij ons kunnen houden zodat we rustig afscheid konden nemen. Ik koester hele fijne herinneringen aan mijn laatste momenten met haar samen waarin ik haar heb gevraagd om haar vrolijkheid aan mij door te geven. Mijn handen zijn nog nooit zo warm geweest als dat moment waarop ik haar hand vasthield. Mijn zusje, ze is 21 jaar geworden.

Mijn nieuwe partner destijds kwam zelf net uit een hele zware periode en hij nam eigenlijk direct afstand van mij en onze relatie, puur door het immense verdriet wat hij zag. We zijn nooit samen het avontuur aangegaan wat we wilden. 

Bijzondere boodschap

De eerste dagen na haar overlijden voelde ik me verdoofd en intens verdrietig. Maar opeens hoorde ik mezelf zeggen tegen iemand die op bezoek was: “Ze geeft ook iets, door te gaan”. Ik dacht eerst dat ik dat alleen voor mijn ouders bedoelde die fulltime voor haar zorgden. Pas jaren later zou ik erachter komen dat deze woorden ook voor mezelf waren bedoeld.

Na de begrafenis werd ik overvallen door een gevoel van opluchting. Heel vreemd was dit en ik schaamde me ervoor. “Dit is toch niet normaal?” Het is in deze tijd dat mijn reis naar het (her)ontdekken van mijzelf en mijn eigen identiteit begon. Alleen toen nog heel onbewust. Hoe dat eruitziet? Nou… Chaotisch, frustrerend, verdrietig, onduidelijk, onrustig, angstig en nog meer chaos. Het was alsof ik in een achtbaan terecht was gekomen met duizend loopings en geen veiligheidsgordel. Het was eng en onbekend. En toch ergens diep van binnen was er iets in me dat zei: er is geen weg terug.  

Op mijn 32^e bevond ik me in een situatie, laten we het een identiteitscrisis noemen, waarin ik totaal geen idee had wie ik was, wat ik wilde en waar ik gelukkig van werd. Ondanks dat ik al aardig grote successen had geboekt met mijn werk als consultant en coach – zelfs awards gewonnen voor mijn strategisch werk! – was ik totaal ‘Koos Identiteit-loos’ voor mijn gevoel. 

Verantwoordelijkheid van de grote zus

Ik realiseerde dat met het wegvallen van mijn zusje, een onzichtbare druk van mij afviel. Ik herinner me nog altijd het stemmetje in mijn achterhoofd dat zei: nee Myrte, je kan niet in het buitenland gaan wonen, want wat als je onverwachts voor haar moet zorgen? Dit werd zeker niet van me verlangd door wie dan ook, alleen het is iets van ‘de oudste zus’, ik dus en wat ik sinds haar geboorte bij me heb gedragen. 

Ik was elf toen ze geboren werd en de jaren voor zelfontwikkeling en identiteit stonden bij mij juist ‘voor de deur’. Dat pakte gewoon anders uit en dat realiseerde ik me pas na haar overlijden. Ik wist zelf niet wie ik was en er was nu ruimte gekomen om daarachter te komen. En dit terwijl ik al vanaf mijn 23^e met mijn eigen bedrijf continu bezig was met het bouwen van identiteiten voor andere mensen, ondernemers, leiders en organisaties. De ironie.

Twee weken na haar begrafenis zou ik voor vijf weken op reis gaan naar Australië. Dit stond voor haar overlijden al gepland. Ik twijfelde en vond het moeilijk, maar ik ben wel gegaan. En zoals je misschien wel verwacht, ging dit niet goed. Wat voelde ik me alleen en verloren. Ik heb de reis na drie weken afgebroken. Ik was helemaal op. Het jaar 2018 was net aangebroken toen ik weer landde in Nederland en ik had geen idee wat ik wilde gaan doen. Hoe kon ik met deze onrust die ik voelde, omgaan? 

Stap voor stap

Als ik terugdenk aan deze onzekere tijd, zie ik sterke gelijkenissen met Bambi voor me. Vanaf het overlijden van mijn zusje in november 2017 en in heel 2018 heb ik beetje bij beetje geprobeerd mijn voeten er weer onder te krijgen en stap voor stap weer vooruit te gaan. Ik wankelde, maar ik stond. In het liedje wat ik voor haar op de begrafenis draaide (Ik geloof in geluk – Guus Meeuwis), zingt hij:  

Ik ben niet verslagen
Ging acht tellen neer
Even blijven liggen
Straks gaat het heus wel weer

Mijn werk als Strategisch Businesscoach & Adviseur ging gewoon door, want er “moet toch geld op de plank komen”. Werkend voor directies van onder andere voetbalclubs, de KNVB, teams van BDO, maar ook gemeenten, start-ups en (solo) ondernemers, pakte ik mijn normale leventje weer op waar ik was gebleven.

En toen kwam dat keerpunt

“Ha”, dacht het Universum. “Maar dat gaan we mooi niet meer doen dame.” Want, als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Simpel gezegd: het Universum had andere plannen met én voor me. Misschien herken je het wel dat je op een gegeven moment voelt dat je leven een wending gaat nemen, maar de details krijg je pas onderweg. 

Ik had op dat moment geen flauw idee in welke levens transformerende achtbaan ik terecht was gekomen. Toen ik hierboven al schreef: “Ze geeft iets, door te gaan”, doelde ik op mijn vrijheid. En natuurlijk liggen daar meerdere factoren aan ten grondslag, maar haar overlijden was zeker van grote invloed. En dan niet eens fysieke vrijheid, maar, denk ik, vooral emotionele vrijheid. 

Eerlijk gezegd kan ik me van het jaar 2018 weinig meer herinneren, behalve dat ik op de automatische piloot maar gewoon ben doorgegaan. Met overleven, met werken en met bestaan. Alleen niet met leven. 

Volgende week: hoe één gesprek mijn leven een totaal andere wending gaf.

“Ik hoor mijzelf nog zeggen, ‘nou dan komt ze maar bij mij in huis…’

Een tienermeid van bijna 16 waar letterlijk geen andere – betere – plek voor was dan bij mij in huis.”

Lees hier blog 2, mijn pleegdochter van Return to Self

Myrte’s volgende column staat gepland voor woensdag 2 februari aanstaande. Volg je haar de komende weken?

Meer over Return to Self

Myrte: “Al ver voor het jaar 2020 was ik verdwaald. Maar het punt is, ik wist niet dat ik verdwaald was. Ik wist niet dat ik mijn hele leven een masker opzette en ik nam gewoon genoegen met wat het leven me gaf. Nooit beseffende dat dat alleen maar kruimels waren. Nooit beseffende dat ik er ook voor zou kunnen kiezen om daar géén genoegen mee te nemen. Ik was mijzelf niet en verdwaald in het labyrint van mijn eigen ziel en mijn eigen dagelijkse leven.”

“Tot mijn zusje plotseling overleed op 21-jarige leeftijd in 2017. Ze was een meervoudig gehandicapt meisje dat niet kon lopen, praten of voor zichzelf zorgen. Mijn ouders hebben altijd voor haar gezorgd met alle liefde en aandacht die ze nodig had en verdiende. Ze was zeker het licht in onze familie, maar ik werd ook geconfronteerd met een onverwachte nieuwe visie op haar aanwezigheid. Dit was de start van een intensieve ontdekkingstocht terug naar mijzelf.”

Begin maart dit jaar komt mijn boek uit, Return to Self. Deze lanceer ik – eerst online – terwijl ik voor het eerst op het grote podium staat, in Parijs, om te spreken over vrouwelijk leiderschap en hoe je een succesvol bedrijf kunt bouwen zonder je echte zelf, op te offeren. “Over een leven creëren zoals ik dat écht wil. Een bedrijf runnen op de manier die mijn missie en filosofie maximaal ondersteunt. Wonen op plekken waar ik maximaal tot bloei kom. En bovenal: een reis naar blij zijn met, en trots zijn op mezelf.” Spannend! Volg je mij?