Rianna: “Bovenop de bergtop spatte onze droom kapot”

Covid heeft vele levens over de kop gegooid, zo ook het mijne. Terwijl wij ons huis bouwden in Nepal en met vruchtbaarheidsbehandelingen bezig waren, kwam Covid om het hoekje kijken en verbrijzelde in één klap onze droom: een thuis in Nepal. Het werd een vliegticket terug naar Europa. Verward keek ik uit het vliegtuigraampje. Onder mij zag ik de drukte van Kathmandu, de hoogste toppen van de Himalaya en het vredige landschap aan mij voorbij trekken.

Er rolde een traan over mijn gezicht. Wat was er in vredesnaam gebeurd?

Gezamenlijke droom aan diggelen

Volgens mij heeft iedereen wel zo’n droom, waar je soms ’s nachts van wakker ligt. Zo’n droom van iets dat je zo graag wilt en waarvoor je bereid bent om jaren naar toe te werken. Ja, toch? Ik had ook zo’n droom: wonen in Nepal en daar met mijn kennis en ervaring een verschil maken.

En na vele uitdagingen waren we er na jaren eindelijk in geslaagd om een verblijfsvergunning voor Nepal te bemachtigen. Het moment dat we opnieuw op Nepalese bodem stapten, ging alles plotseling vlekkeloos. Het bergdorpje in West-Nepal ontving ons met open armen. Ik raakte betrokken bij verschillende humanitaire en educatieve projecten. We bouwden ons droomhuis op de top van een prachtige berg. En elke ochtend werden we wakker met een schitterend uitzicht op de Himalaya.

Covid bereikte ook de toppen in Nepal

Ook hadden we een kliniek gevonden waar we onze vruchtbaarheidsbehandelingen die we in Indonesië waren gestart konden voortzetten, met een medisch team dat behoorlijk Engels sprak. We waren omringd door zoveel positieve vibes, dat letterlijk niets de glimlach van onze gezichten kon vegen. Toen kwam Covid.

Het duurde even voordat het nieuws ons had bereikt. In het piepkleine dorpje bovenop de berg was namelijk bijna geen elektriciteit, laat staan internet. Maar al snel werd de impact van Covid duidelijk: de vruchtbaarheidskliniek sloot zijn deuren, de bouw van ons huis stopte en alle projecten werden stopgezet voor onbepaalde tijd. De overheid was als de dood dat het virus naar Nepal zou komen, en handhaafde enorm strikte maatregelen. Niet snel daarna besloot India de grens met Nepal te sluiten, waardoor de rijst voorraad (die voornamelijk uit India komt) heel snel schaars werd. 

Met het oog op de niet al te beste gezondheidszorg, het toenemende geweld, het voedseltekort en onze bezorgde vrienden en familie thuis, besloten we om tijdelijk naar Europa te vliegen. Maar al snel werd duidelijk dat we voorlopig niet terug zouden kunnen. En aangezien we al ons spaargeld in ons huis, de projecten in Nepal en dozen vol injecties voor de IVF-behandeling hadden gestopt, zat er niets anders op dan opnieuw werk te vinden.

IVF-behandeling in Bulgarije

Ik vond een baan als leerkracht-directeur in Bulgarije en dus reden we een paar weken later van België naar Bulgarije. In Sofia vonden we een privékliniek waar we onze IVF-behandeling voort konden zetten. Met een grote tegenvaller, want ik was de enige die in de kliniek naar binnen mocht vanwege Covid en dus zat mijn man vaak uren in de auto te wachten tot ik weer naar buiten kwam.

En daar gingen we weer, de volgende IVF-behandeling in. De tweemaal daagse injecties, de hormonen, het opgeblazen gevoel, de emotionele achtbaan, de gruwelijk hoeveelheden geld en het eindeloze hopen. Talloze afspraken met dokters die amper verstaanbaar waren met hun gebroken Engels achter hun mondmaskers. Ik had nooit gedacht dat een ‘baby maken’ zo’n verschrikkelijk eenzame ervaring zou kunnen zijn.

Met als kers op de taart: de Covid test. Ik ben werkelijk waar nog nooit zo zenuwachtig geweest voor een uitslag, want met een positieve test zou de eicelpunctie de volgende dag niet doorgaan en waren alle hormooninjecties voor niets geweest. Gelukkig was het ‘maar’ 24 uur wachten, dus  keek ik ‘slechts’ elke 10 minuten op mijn telefoon of ik toch echt geen gemiste oproep had gehad. 

En toen was het eindelijk zo ver: JA! Covid-test negatief. Helaas volgde twee weken later diezelfde uitslag ook voor de zwangerschapstest…

Maandelijkse bijeenkomst Ongewenst Kinderloos

Rianna heeft samen met Wereldwijf Joanne een contactgroep opgezet voor vrouwen wereldwijd die net als zij ongewenst kinderloos zijn. Ondanks dat de verhalen zo verschillend zijn en we van andere generaties zijn, hebben we ontdekt dat het heel fijn is om het over deze uitdaging in ons leven te hebben. De eerste Zoom-bijeenkomst vond op 2 november jl plaats. Het was een warme bijeenkomst met lieve, mooie, bijzondere mensen met veel herkenning, erkenning, zonder oordelen, lachen en ook hier en daar een traan.  Dit willen we graag voortzetten en daarom hebben we besloten om iedere maand een Zoom-bijeenkomst te houden.

Wil jij meepraten, huilen en lachen in een veilige omgeving? Of luister je liever alleen, dan is dat ook goed. Iedere eerste woensdag van de maand komen we ‘bij elkaar’; een moment helemaal voor jezelf. Omdat we een veilige omgeving willen garanderen, vragen we je bij ons op te geven als je er bij wilt zijn. Dat kan via Rianna op hello@riannahijlkema.com en/of joannenihom@hotmail.com.