Rianna in Colombia: “Niet bij de pakken neerzitten!”

Kinderloosheid is in Nederland misschien redelijk geaccepteerd, maar in heel veel andere landen veel minder. Soms zelfs taboe. Wat is de impact van (ongewenste) kinderloosheid als je in het buitenland woont of hebt gewoond? Rianna Hijlkema (35) is nomad en greep de wereldwijde lockdown aan als een kans zich om te scholen tot empowerment coach, voor vrouwen die net als zijzelf, een (onvervulde) kinderwens hebben.

Daar gingen echter tumultueuze en avontuurlijke jaren aan vooraf. De komende tijd zal Rianna hierover schrijven voor de Wereldwijven. Over het leventje in Nederland dat plots een onverwachte wending kreeg, haar reizen van Spanje naar Azië en Zuid Amerika en de nieuwe liefde in haar leven. Maar ook… de worsteling van een kinderwens door de jaren heen.

In vogelvlucht (naar Shanghai)

Juni 2011. Na een paar jaar samenwonen liep mijn relatie op de klippen. Terwijl wij de spullen aan het verdelen waren, belde mijn schooldirecteur dat hij een foutje in de begroting had gemaakt. Hij kon mij geen nieuw contract voor het nieuwe schooljaar geven. In korte tijd was ik alles kwijtgeraakt.. werk, huis, spaargeld, kat en vriend… wat nu? In plaats van bij de pakken neer te zitten, zag ik mogelijkheden.

“Een avontuur riep en ik kreeg ineens vooral de vrijheid om te doen wat ik wilde. Een maand later reed ik met mijn autootje vol bezittingen naar Parijs en ging aan de slag als au-pair voor een Nederlands gezin met drie jongens (2, 4 en 6 jaar).”

Via mijn au-pair gezin kwam ik in aanraking met het Nederlands onderwijs in het buitenland. Al snel gaf ik naast mijn au-pair baan, wekelijks Nederlandse les aan een hele leuke groep 5/6. Toen mijn tijd in Parijs er bijna op zat, schreef ik verschillende (open) sollicitatiebrieven naar andere Nederlandse scholen in het buitenland. Misschien was ik alles in Nederland wel kwijt geraakt om er achter te komen wat ik nu eigenlijk zelf wilde? Zo stond ik nog geen week na mijn laatste les in Parijs, voor de klas in Shanghai. 

Van het Verre Oosten weer naar Europa

In mijn vrije tijd probeerde ik zoveel mogelijk te reizen. Ik was ontzettend nieuwsgierig naar het leven van andere mensen en reisde met (en zoals) de lokale bevolking en ontdekte prachtige afgelegen dorpjes. Met handen en voeten kreeg ik het voor elkaar om een maaltijd en een slaapplek te bemachtigen op plekken waar nog nooit een toerist was geweest. Ik leerde het land (en een treinstation waar ik moest overnachten omdat ik de laatste trein had gemist) echt kennen. Het was een geweldige ervaring om in Shanghai te wonen en te werken, maar toen zag ik een vacature voor ‘leerkracht-directeur in Madrid’ voorbij komen en het begon te kriebelen en… ik vertrok.

“Ik had als directeur de ruimte en vrijheid om het lesprogramma aan te passen en zo ontstond op een Nederlandse school in Madrid het ‘project onderwijs’. Eén van mijn mooiste herinneringen aan Madrid, was toch wel het organiseren van de Elfstedentocht op de ijsbaan. Je kunt een Friezin dan wel uit Friesland halen, maar Friesland nooit uit een Friezin.”

In Madrid had ik de tijd en het geld om veel van de wereld te zien. Op Nepal werd ik op slag verliefd: de mensen, de taal en de cultuur. Ik ben er verschillende keren geweest en deed er veel vrijwilligerswerk als docent Engels en later ook trainingen voor leerkrachten. Een jaar later besloot ik mijn biezen te pakken, liet Madrid achter mij en verhuisde naar Nepal.

Vrijheid en verliefd!

Het liep allemaal anders. Op een heel klein eilandje in Indonesië liep ik een hele leuke man tegen het lijf. Quasi nonchalant riep ik: “Ik ben vrijgezel, dus een relatie met mij wordt niks hoor! Ik geniet veel te veel van mijn vrijheid, doe wat ik wil en volg altijd mijn hart. Bovendien verhuis ik binnenkort naar Nepal.” Hij antwoordde laconiek: ”Maak je geen zorgen. Ik zit in het leger en wil naar de Special Forces waar relaties toch alleen maar stuk lopen.” Maar de tien dagen in Indonesië met hem waren zo leuk, dat hij mij na een week (via de Skype!) vroeg om het toch een kans te geven.

“Na vier maanden en zonder enig contact omdat hij op een zware training voor het leger was, zag ik hem pas weer op het vliegveld in Brussel. Samen vertrokken wij naar Canada, om te kijken of het nog steeds zo leuk was. En dat was het!”

Na anderhalf jaar lange afstandsrelatie en vele weekend tripjes tussen België en Spanje, besloot hij om het leger achter zich te laten en samen met mij mijn droom in Nepal te realiseren. Zijn verzoek uit het leger te stappen (als eerste-luitenant) was een behoorlijk proces en die tijd heb ik gebruikt om mij nuttig te maken. In Costa Rica dit keer, waar vraag was naar een coördinator voor de Nederlandse school. Met veel enthousiasme heb ik er een half jaar als interim-directeur gewerkt. Daarna vertrokken we samen (en twee rugzakken met al onze bezittingen) op wereldreis met als eindbestemming Nepal.

Dromen verwezenlijken in Nepal

Via omzwervingen (en ons huwelijk in Thailand!) kwamen we anderhalf jaar later in Nepal. Er was alleen één probleem: het verkrijgen van een (langdurig) visum. Mijn man nam contact op met een paragliding organisatie. Ze vertelden hem dat als hij de benodigde certificaten en tweehonderd vlieguren op zak had, hij terug kon komen om een eventueel werkvisum te bespreken. We verlieten Nepal, maar hij verzekerde me dat het goed zou komen en we mijn droom gingen waarmaken.

Ik werd in Jakarta coördinator van het Nederlands onderwijsprogramma binnen een internationale school. Na 1,5 jaar reizen voelde het lesgeven weer als thuiskomen. Terwijl ik het Nederlands onderwijs in een nieuw jasje stak, was mijn man veel weg om zijn vlieguren te maken.

“Het voelde alsof we weer terug in het begin van onze relatie waren toen we in verschillende werelddelen woonden… Om mij heen dachten verschillende mensen dat ik mijn droom had opgegeven. Niets was minder waar want wij werkten er allebei juist keihard voor!”

Het heeft uiteindelijk 2,5 jaar geduurd voordat hij klaar was met zijn vlieguren (inclusief een gebroken pols en het overleven van een aardbeving-tsunami in Palu tussendoor…). Op 19 december 2019 stapten we opnieuw op Nepalese bodem.

En toen kwam Corona

We waren helemaal in ons element en hadden een prachtige plek in de bergen gevonden. Ver van de bewoonde wereld. Hier wilden we ons huis bouwen. Terwijl mijn man een school voor extreme sporten runde, werd ik benaderd of ik het onderwijs van de lokale school naar een hoger niveau wilde brengen.

“Na zes maanden, lag de fundering van ons huis er in, hadden we ons visum bijna rond en stond ik met het schoolteam te popelen om het nieuwe curriculum te beginnen. Toen kwam het coronavirus om de hoek kijken.”

Begin juni 2020 lieten we al onze spullen achter en verlieten Nepal met een repatriëringsvlucht. Hoe lang kan zo’n virus aanhouden? Nadat we drie maanden bij mijn schoonouders in België woonden, zonder enig vooruitzicht om terug te kunnen naar Nepal, besloten we om niet langer te wachten en een andere droom te realiseren: samen een bedrijf beginnen.

Sinds september 2020 reizen we weer over de hele wereld (momenteel vanuit Colombia) waar ik naast leerkracht-directeur, tevens postpartum doula en kinderslaapcoach ben. Daarnaast werk ik als VA voor twee bedrijven in Amerika en ontwerp ik regelmatig websites, flyers, logo’s en documenten voor andere wereldwijven. 

Kinderwens: een nieuwe richting

Maar het meest trots ben ik op mijn werk als empowerment coach voor vrouwen die (net als ik) ongewenst kinderloos zijn. In mijn online coaching praktijk ondersteun ik vrouwen die met vruchtbaarheidsbehandelingen bezig zijn of (om welke reden dan ook) moesten stoppen. De meeste vrouwen komen naar mij omdat ze het gevoel hebben dat hun leven op pauze staat, zich overweldigd voelen of zichzelf verloren lijken te zijn. Ik zie vaak al na enkele sessies hun kracht terugkomen: ze voelen zich positiever, meer ontspannen en energieker.

Er is op dit vlak nog veel werk aan de winkel en ik geef dan ook regelmatig korte openbare toespraken om het bewustzijn rond onvruchtbaarheid te vergroten. Ook schijf ik momenteel een boek aansluitend op dit thema.

“Ik vind al mijn werk fantastisch! Ik kan doen waar ik goed in ben, wat ik belangrijk vind én ik krijg er ontzettend veel energie van. Ik ben blij dat ik elf jaar geleden mijn hart durfde te volgen…”

Eerder publiceerden we de persoonlijke verhalen van onze Wereldwijven Joanne uit Israël en Mariel uit Californië over hun kinderwens, maar kinderloos te zijn gebleven. Maar soms krijgen we ook een bericht van een vrouw die liever anoniem blijft, en vertelt hoe mensen soms zo hard en onbehouwen oordelen…

Oproep

Heb jij een kinderwens? Of ben jij (ongewild) kinderloos? Wil jij (anoniem)meewerken, of ken je een vrouw die misschien haar verhaal wilt delen? Neem dan contact met de redactie op. Het spreekt voor zich dat jouw verhaal alleen gepubliceerd wordt als je er 100% achterstaat. We schrijven het samen, voor vrouwen en door vrouwen.