Zien! De documentaire ‘It’s Raining Women’

Deze week verschijnt in de Nederlandse theaters de documentaire film It’s Raining Women van de Finse filmmaker en producent Mari Soppela over het glazen plafond en hoe dit te doorbreken. Mari was geschokt toen ze de Glass Ceiling-index van het tijdschrift Economist ontdekte, een statistiek die bijhoudt waar in de geïndustrialiseerde wereld vrouwen de beste vooruitzichten hebben op gelijke kansen op de werkvloer.

Mari Soppela reisde vijf jaar lang de wereld over om het merkwaardige en complexe ‘glazen plafond’ te onderzoeken. De Wereldwijven mochten de bijzondere voorpremière in februari bijwonen! Een indringende documentaire die tot nadenken aanzet.

Over de documentaire It’s Raining Women

In de documentaire volgen we programmadirecteur Rebecca Burke die haar baan kwijtraakt. Ze ontdekt dat haar vroegere mannelijke collega’s in vergelijkbare functies bijna twee keer zoveel verdienden als zij. Burke daagt haar voormalige werkgever, telecomgigant TalkTalk, voor de rechter en belandt in een worsteling met bedrijfsjuristen en het rechtssysteem. Ze krijgt hierbij steun van haar vastberaden advocaat Sheila Aly en haar vriendin Sam Walker, die haar eigen juridische strijd voor gelijke beloning heeft gewonnen. Dit biedt hoop dat Rebecca haar zaak kan winnen en een precedent kan scheppen.

In It’s Raining Women wordt Rebecca’s geschiedenis verweven met de ontmoetingen die Mari heeft met andere vrouwen die hun eigen glazen plafond hebben doorbroken of nog proberen te doorbreken, terwijl de loonkloof tussen vrouwen en mannen weer groter wordt. In de documentaire zien we Charlayne Hunter-Gault, bekroond journalist en burgerrechten-activiste en de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die zich inschreef aan de universiteit van Georgia. Ook zien we Tarja Halonen, in 2000 de eerste vrouwelijke president van Finland en Expat IT-directeur Mervi Lampinen, geduldig lachend wanneer ze tijdens vergaderingen weer eens voor de secretaresse wordt aangezien. Verder horen we de Parijse architecte Françoise N’Thépé, die haar eigen bedrijf oprichtte om de onderdrukkende mannelijke erfenis van Le Corbusier het hoofd te kunnen bieden en Miyoko Kojima, die als diversiteit- en inclusie consulent in de patriarchale bedrijfswereld van Japan een frisse wind van bewustzijn laat waaien.

“Simultaneously light-hearted and deadly serious, the film shines a light on a much misunderstood phenomenon and acts as a rallying cry to everyone everywhere to continue the fight for gender equality.”

Finnish Film Foundation

Wie is filmmaker Mari Soppela?

Mari Soppela’s carrière als filmmaker is een indrukwekkende zoektocht: via het thema van suïcidale depressiviteit in de film Family Files (2002) dat veel voorkomt in haar moederland Finland, naar de uitdagingen van angst voor intimiteit in Home Recordings (2008), voordat ze inzoomt op de gecensureerde geschiedenis van haar Duitse overgrootvader in Who the Devil Can See in the Dark (2015).

In 1991 verhuist ze naar Nederland, Amsterdam, waar ze moeder wordt. Als Finse, lijkt de combinatie van het moederschap met een carrière zo vanzelfsprekend, maar ze loopt aan tegen de culturele- en sociale verschillen tussen haar moederland en Nederland. Ze realiseert zich dat haar idee van de rol van een vrouw in de maatschappij niet strookt met de Nederlandse werkelijkheid. De film Mother Land uit 2021 gaat over die strijd.

“Soppela’s primary tools are the video camera and the computer. At one point a Finnish video artist, at another a new media designer, Mari now enjoys making creative documentaries.”

Finnish Film Foundation

Wat is uw grootste uitdaging geweest bij het maken van deze documentaire?

“Iedere documentaire is een uitdaging en in die zin was deze film geen uitzondering. Allereerst is het altijd een gevecht om de financiering te vinden voor de film die jíj́ voor ogen hebt. Maar de allergrootste uitdaging was om vrouwen te vinden die ik in hun werk en privé mocht filmen. Die mee wilden werken terwijl zij grote risico’s namen. Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik Rebecca, Sam en Sheila heb gevonden en ben hen erg dankbaar dat ze mij vertrouwden en ik hun verhaal als filmmaker mocht vertellen.”

Is het zo lastig om vrouwen te vinden die zich durven uit te spreken?

“Jazeker, het glazen plafond is voor veel vrouwen een tastbare bedreiging. Zodra ze zich realiseerden dat ik hen ook echt op het werk wilde filmen, haakten ze af. Vrouwen die dat glazen plafond al gebroken hebben, praten gemakkelijker dan vrouwen die middenin dat proces zitten of nog voor de uitdaging staan dat te doen.”

“Toch hebben we in de vijf jaar dat we bezig waren met de filmopnames, wel een verandering gezien dankzij de MeToo beweging. Ik begon mijn onderzoek naar het glazen plafond in 2016, vlak voor de beschuldigingen tegen Weinstein en de opkomst van Trump. Sindsdien durven meer vrouwen zich uit te spreken, maar om het glazen plafond te doorbreken hebben we nog steeds een momentum nodig. Want durf jij die strijd aan te gaan?”

Waarom trok juist de juridische casus van Rebecca u voor deze documentaire?

“Mijn uitgangspunt was niet om een ideale rechtszaak te hebben, maar het portret te filmen van alle verschillende facetten die gepaard gaan met het glazen plafond. Gelijke salariëring is daar slechts een onderdeel van.”

Hebben bedrijven als TalkTalk u benaderd om hun perspectief te geven?

“Ik heb TalkTalk niet benaderd. Ik was iedere dag in de rechtszaal om notities te maken voor de zaak en de documentaire. De film duurt maar 90 minuten en ik moest keuzes maken wat ik vertel. Het verhaal is de uitdaging voor iedere film.”

“Natuurlijk ben ik wel nieuwsgierig waarom een vrouwelijk advocaat de verdediging wil doen van een bedrijf dat duidelijk discrimineert. Maar uiteindelijk is het glazen plafond geen strijd van gender. Het is een maatschappelijk probleem dat we allemaal structureel moeten blijven benoemen en aanpakken.”

Wat interesseerde u het meest tijdens het maken van de documentaire?

“Ik vond vooral het onderzoek naar het glazen plafond interessant. Ik had geen idee. Inmiddels wel en ik ben ook niet meer geshockeerd. Ik hoop dat iedereen die de film gaat zien, actie onderneemt en haar of zijn eigen rechten wil beschermen, vooral jongere generaties.”

Waar kan ik de documentaire zien in Nederland?

De film draait in verschillende theaters vanaf 8 maart (Internationale Vrouwendag!) tot het einde van de maand. Onder andere in Amsterdam, Den Haag, Utrecht, Groningen en Maastricht. Of check deze website https://www.linkedin.com/showcase/it’s-raining-women voor theaters bij jouw in de buurt.

It’s Raining Women is ook onderdeel van het International Filmfestival Assen van 10, 11 en 12 maart 2023!

Meer weten? Je kunt ook social media volgen van de laatste facts rondom de film op Twitter, Instagram of Tiktok.