Ons eigen gastenverblijf! Of… struikelen we op de eindstreep?

Onze zoektocht begon inmiddels 6 jaar geleden: in Oostenrijk een uniek klein gastenverblijf met wandelaanbod starten. Vanuit Nederland wil het niet lukken, dus verhuizen we naar Oostenrijk in de hoop dichterbij het vuur te zitten en van hieruit wat te vinden. Na anderhalve vruchteloze jaren (wat eigen locatie betreft) wijst een vriendin me op een vacature.

Ze zoeken een manager van een vakantiepark als tijdelijke vervanger voor een zwangerschap. Hallo baan, hallo uitdaging! En vinden we eindelijk de plek waar we ons gastenverblijf willen starten?

Fulltime baan 

We moeten er even over denken, want dat betekent een meer dan fulltime baan en dan kan ik het wandelgidsen en andere actieve dingen in de bergen wel vergeten. 

Toch wegen de voordelen zwaarder dan de nadelen. Het is een tijdelijke baan, dus als ik het niet leuk vind, houdt het ook na een aantal maanden weer op. Ik kan er heel veel leren over het vakgebied waarin wij ons ook willen begeven en krijg er (voor Oostenrijkse begrippen) een leuk salaris voor. Dus solliciteer ik en… word aangenomen.!

Uitdagende beproeving 

Het is pittig, heel pittig! Van maanden nietsnutten (en als gevolg daarvan heel lui worden) is het wel even omschakelen naar deze baan van 50-60 uur per week. Ik weet van toeten noch blazen en daar ga ik echt heel goed op… not! Naast die baan, volg ik nog een cursus Duits en moet ik  een 1-jarige opleiding in één maand met zelfstudie en een examen doen. 

Ik word op de proef gesteld. Niet in de laatste plaats door mezelf. De torenhoge verwachtingen aan mezelf, het aardig gevonden willen worden en tegelijkertijd ook niet over me heen willen laten lopen, dragen daar aardig aan bij. Einde zomer 2021 kieper ik bijna over het randje van burn-out. Bijna… het tussenseizoen met een huttentocht in de bergen komt net op tijd.

Samen voorproeven

Aan het einde van dit tijdelijke contract word ik gevraagd of ik het management van een ander park over wil nemen. Dit park ligt aan de andere kant van het land en dus moeten we weer verhuizen. Net nu we lieve vrienden gevonden hebben en we zo verliefd zijn op dit dal en deze bergen. Opnieuw lonken echter de voordelen: mijn man kan er ook een baan krijgen en dus eindelijk weg uit de fysieke arbeid die hij al 25 jaar doet. We kunnen gaan samenwerken, iets dat we graag willen. 

We kunnen, binnen de kaders van het concern waar we voor werken, best een eigen touch aan het park geven en zo, zonder financiële consequenties proeven hoe het is om een eigen gastenverblijf te runnen. Ook de financiële voorwaarden zijn zeer aantrekkelijk. We gaan het dus nog eens doen: verkassen en beginnen opnieuw. Dat is inmiddels een jaar geleden.

Onbetaalbare ervaring

De kennis en ervaring die ik opdoe is onbetaalbaar, al betaal ik er een hoge prijs voor. Zo kon ik afgelopen jaar nauwelijks meer de bergen in (daar deden we die hele emigratie toch voor?) en heb ik veel minder vrije tijd met mijn man en hond dan voorheen. Ook weekendjes weg zijn er nauwelijks nog. We werken ons namelijk een slag in de rondte. Het samenwerken is soms nog even zoeken, maar daar zien we nog steeds potentie in.

Het idee van een eigen gastenverblijf, in combinatie met deze baan, blijft dus overeind. We hebben duidelijke ideeën wie onze doelgroep is, hoe de plek eruit moet zien, wat we willen bereiken en hoe we dat samen willen doen. Onze werkervaring van afgelopen jaar, heeft hieraan zeker bijgedragen!

Gekkenwerk

Als op op 1 januari van dit jaar een geweldig pand voorbijkomt, raken we meteen enthousiast. We gaan kijken en het voldoet aan bijna al onze voorwaarden! Wordt dit ons eigen gastenverblijf? Tegelijk zeg ik tegen Danny: “We lijken wel gek! Het stof van het ene avontuur is nog niet neergedwarreld, of we stappen alweer in het volgende. Is dit wie wij zijn of is het eigenlijk gekkenwerk?” 

Het gevoel van nu of nooit overheerst echter. Dit pand, deze plek past zo goed bij wat we willen, wie wij zijn! We doen een bod, dat na wat gepush wordt aanvaard. We zijn de hemel te rijk. Ik schreeuw het van de digitale daken: het gaat ein-de-lijk lukken! Ik ben de verbouwing al aan het plannen, meubels uit aan het zoeken, bezig met vergunningen etc. 

Belazerd? 

En dan komt ons een berg informatie ter ore die ons besluit voor deze locatie op losse schroeven zet. Als we meegedaan hadden aan ‘Ik Vertrek‘, waren we een kijkcijferhit geweest. Klassiek geval van belazerd worden in het buitenland. Hadden we ondanks onze ervaring in de bouw, projectleiding en toerisme, toch een te roze bril op gehad? Wie het weet mag het zeggen.

Omwille van procedures waarin we verkeren, kan ik er inhoudelijk niet op ingaan, maar we besluiten, met pijn in het hart, om af te zien van de koop. Het gevoel overheerst dat we een marathon lopen en op de eindstreep struikelen. De teleurstelling is enorm. We waren zo dichtbij! En toch heerst er ook opluchting: er bleek zoveel mis te zijn met die plek! We zijn er te laat en toch net op tijd achter gekomen. Nu is het afwachten hoe dit gaat aflopen.

Pauze inlassen voor de reset

In de tussentijd zijn we blij dat het rustige seizoen aangebroken is. Even op adem komen. Energie opdoen voor het zomerseizoen. Waarvan we hopen dat dat ons heel veel makkelijker afgaat. 

Nu we weten hoe het hier reilt en zeilt, moet er meer tijd zijn om ook van de geneugten van dit werk te genieten en tussen de bedrijven door een bergwandeling maken. Of zwemmen in een meer in de buurt. Wat meer vrije tijd samen, tijd om te lummelen en luieren. Om te mijmeren over de locatie van de eindstreep.