Nicolette-dag: een dag vol warme koestering

Vandaag is het weer 18 mei en net als elk jaar is dat een bijzondere dag. Het is namelijk Nicolette-dag. Het zal velen van jullie niets zeggen, maar het is de geboortedag van mijn zusje Nicolette. Inderdaad, zeg ik geboortedag en niet haar verjaardag. Met haar dood, enkele dagen voor haar verjaardag in 2007, is zij niet ouder geworden dan 35 jaar. Net als in alle voorgaande jaren, hield dat in dat iedereen volop bezig was met haar verjaardag. Mijn vader had Nicolette al een fiets gegeven en ik had samen met haar dochter al enkele cadeaus gekocht.

De dood van mijn zus een paar dagen voor haar verjaardag was een schok. En het contrast groot: haar overlijden nog zo vers en nu haar verjaardag? Nicolette-dag is nu een dag van even stilstaan en koestering.

Haar dochter, mijn kind

De dochter van mijn zus Nicolette, mijn meisje, was toen zes jaar. Hoe ga je om met zo’n dag die voorheen altijd zoveel aandacht kreeg. Laat je dat verlies ‘zomaar’ voorbij gaan? Of vier je zo’n dag? Dat laatste voelde niet fijn, maar niets doen voelde ook niet goed. Zo is Nicolette-dag ontstaan, een dag van koestering. Op deze dag beleefde ik met mijn meisje (haar dochter) de geboortedag van haar moeder en mijn zusje. Afhankelijk van de schooltijden was dat soms een paar uur, soms de hele dag. Het ging erom samen te zijn. Zij en ik.

Mijn meisje. Ze is niet mijn biologische dochter, maar wel mijn kind. Het kind dat in iedere vezel van mij aanwezig is en waar ik intens mee verbonden ben. Het kind ook dat ik niet heb mogen baren, maar wel geboren heb zien worden. Mijn meisje, mijn kind, dat ik vele uren, dagen, weken en maanden heb mogen verzorgen. Nee, het is niet mijn dochter, maar wel mijn meisje.

Af en toe kom je berichten tegen, of de (harde) woorden van mensen zoals, “Als je geen eigen kind hebt, dan weet je niet hoe het voelt”. Als kind wist ik niet anders dan dat ik moeder en verpleegster zou worden. Verpleegster worden is me niet gelukt, omdat (teveel) fysieke problemen mij dat hebben belemmerd. En moeder worden bleek ook niet via een bestelling bij de Wehkamp te lukken.

Bijzonder contrast

Ik heb zoveel onderzoeken en ICSI behandelingen gehad en op een bepaald moment moet je een keuze maken: doorgaan of accepteren. Het werd het laatste en nu moest ik de pijn een plek trachten te geven. Een gemis dat in meerdere fasen van je vrouwenleven terugkomt. Ik, en mijn toenmalige echtgenoot hebben besloten het gemis en de pijn te accepteren, maar wel met de boodschap naar de omgeving dat wij als eerste wilden weten als iemand zwanger was. We wilden niet dat mensen bang waren om het ons te vertellen, of schaamte en schuldgevoel hadden. We wilden meegenomen worden in hun vreugde. Niets is mooier dan het wonder van een kind.

Hoe verrassend en bijzonder was het contrast met mijn zusje. Waar ik zo graag kinderen wilde, had niemand haar ooit over kinderen gehoord. Nooit met kinderen zien omgaan. Wel was ze een ster in het negeren en toen kreeg ik een telefoontje, en vertelde ze me dat ze dacht zwanger te zijn. Ik had geen idee wat ik daarop moest zeggen. Ik vroeg haar eerst waarom ze dat dacht en pas daarna of ze het ook wilde. “Jazeker”, hoopte zij op een kind. 

Inmiddels zijn we alweer zoveel jaren verder. Jaren waarin ontzettend veel gebeurd is en ik een diepe verbintenis heb gekregen met een bijzonder land: Libië. Hier ligt mijn hart, dat weet ik nu. Maar destijds stond ik voor de keuze: ga ik naar Libië? Want hoe kan ik naar Libië vertrekken terwijl mijn meisje, mijn zus’ dochter en mijn alles in Nederland is? Toch heb ik het gedaan en ben ik gegaan, weliswaar met pijn in het hart. Ik weet dat het goed was. Is. Ik heb haar niet losgelaten, maar ik heb juist voor het eerst in mijn leven mijzelf kunnen en mogen verbinden met… mijzelf.

Een groot hart

In Libië kreeg ik geregeld de vraag of ik kinderen had (overigens, tot op de dag van vandaag een lastige vraag). Op papier en bij wet heb ik geen kinderen, maar mijn gevoel vertelt me iets heel anders. Want, mijn meisje, heeft een enorme plek in mijn hart. Samen met de vele mooie herinneringen aan haar. Zij heeft er waarschijnlijk geen weet (meer) van. Zoals dat moment dat ik haar van school ophaalde. Ze loopt de school uit, redelijk betrokken, tot ze opkijkt, rondkijkt en dan ziet ze mij. Ze is net een bloem die opengaat in de zon, of de zon die plots vanachter de wolken komt. Haar gezichtje bloeit op, een straal, een glans, een sprong in de lucht.

Ze is mijn meisje en dit zijn momenten die ik nooit zal vergeten. Ooit mijn enig kind, maar inmiddels heb ik er een ander ‘kind’ bij. Libië. Nog voor mijn vertrek, had mijn hart Libië al omhelst in een warme koestering. Hier ben ik thuis, net als dat ik mijn meisje altijd in mijn hart heb. Het is zo’n prachtig land! De natuur, de cultuur, de mensen. Zij maken dat ik me er zo thuis voel(de).

Ja, het grootste deel van mijn hart heeft mijn meisje, mijn kind, maar ik deel het met hen die zelf een wit hart hebben. Voor hen is altijd plek in mijn hart. Met liefde neem je dan ook niet alleen het goede, maar ook het foute op. Je neemt iemand bij de hand, maar deelt op zijn tijd ook een (figuurlijke) tik uit. Liefde is tenslotte al het goede zien, maar ook de uitdagingen erkennen?

Nicolette-dag: een dag van koestering

Vandaag is het 18 mei en Nicolette-dag. Een dag die altijd bijzonder blijft, of we nu wel of niet fysiek samen zijn. Een dag vol koestering ook. Mijn meisje. Libië. Jullie zitten tenslotte diep in mijn hart, mijn hoofd, mijn vezels. Ja, dit verlies van een kind en een land dat je liefhebt doet pijn en dat mijn hart elders is en ik niet. Op dit moment letterlijk alles en iedereen die ik liefheb op afstand is: mijn meisje, Libië, Libiërs,…

In eerdere blogs beschreef Yvonne al haar grote liefde en warme koestering voor Libië, maar ook de abrupte ‘deportatie’ uit het land en de gecompliceerde situatie waarin ze vervolgens belandde…