Kennismaken met de buren en contacten leggen in Senegal 

Vier jaar geleden, toen ik met mijn hebben en houden net was aangekomen in Saint Louis (Senegal), moest ik mijn sociale leven opnieuw opbouwen. Hoe doe je dat? Familie, vrienden en buren had ik immers achter mij gelaten. Gelukkig had ik wel internet en kon zodoende het contact onderhouden met Nederland. Via whatsapp en messenger belde ik regelmatig of werd ik gebeld. Ook moesten er diverse zaken worden afgehandeld, zoals belastingenzaken en het opzeggen van mijn huurwoning in Amsterdam waardoor ik dikwijls contact had met Nederland.

Ondertussen probeerde ik natuurlijk hier in Saint Louis ook contacten te leggen. Dat was echter niet zo simpel. 

Via via of zelf op zoek?

Allereerst omdat mijn Frans niet optimaal was en ik in mijn omgeving niet direct vrouwen of mannen tegenkwam waar een klik mee was. Tijdens ons verblijf in het eerste appartement bijvoorbeeld woonde er wel een vrouw beneden ons maar daar had ik absoluut geen aansluiting mee. Zij was eigenlijk de hele dag aan het poetsen. Via Samba, mijn man, leerde ik wel zijn vrienden kennen maar dat waren zijn vrienden en niet direct mijn vrienden. Zijn familie moest in het begin ook even aan mij wennen maar dat groeide uit tot een fijne ’tweede’ familie waar ik me absoluut thuis voel.

Het zoeken naar sociale contacten was dus best lastig (uitgezonderd de schoonfamilie) en ik zag al snel in dat als ik nieuwe mensen wilde leren kennen, ik een cursus moest doen of vrijwilligerswerk zoeken. De eerste contacten legde ik in de kerk waar ik kwam maar de contacten hier groeiden niet uit tot vriendschappen. Wel kreeg ik het gevoel ‘ik hoor ergens bij’. 

Contacten leggen – Leer de taal of doe vrijwilligerswerk

Ik besloot een taalcursus te doen om de Senegalese taal (Wolof) te leren. Daar leerde ik een Belgische en Italiaanse vrouw kennen. Al vrij snel werd het een vriendinnen clubje. We gingen bij elkaar op bezoek, en onder het genot van een heerlijke maaltijd, vertelden we onze belevenissen in ons nieuwe vaderland.

Ook vond ik een vrijwilligersbaantje op een kleuterschool waar ik samen met de keukenhulp het ontbijt klaarmaak. Met haar had ik direct een klik en nam haar in vertrouwen om over diverse onderwerpen te praten. Bovendien kon ik bij haar mijn verhaal kwijt in de keuken als ik net een vervelende ochtend achter de rug had en omgekeerd was dat ook zo. Een unieke situatie omdat het in Senegal niet gebruikelijk is om je gevoelens bloot te geven. Veel wordt af gedaan met een lach of men ontwijkt het onderwerp en loopt weg. Of emoties worden weggeredeneerd: “het is nu eenmaal zo”, “maak je er niet druk over” en “pas je aan”.

Dat geldt zeker voor vrouwen. Of ze hun positie als vrouw leuk vinden of niet, van jongs af aan leren ze dat hun taak als ‘vrouw van’ en later als ‘moeder’, goed moeten uitvoeren. Naar school gaan mag, maar daarnaast dien je de vrouwentaken goed te vervullen zoals koken en schoonmaken. Voor de meeste vrouwen ligt hun wereld, in en rondom het huis en is het niet makkelijk om daadwerkelijk contact met ze op te bouwen. Ze zijn de hele dag bezig met schoonmaken, wassen, eten klaarmaken en het zorgen voor de kinderen. En als er iets speelt dan wordt het binnen de familie (zussen, moeder, tante) besproken en afgehandeld.

Buitenbeentjes net als ik

Makkelijker was het contact leggen met de Franse dames die hier wonen. Echter, zij hebben zo hun eigen clubjes waar ik me niet altijd in thuis voel en als ze met elkaar in het Frans gaan ratelen dan valt het voor mij dikwijls niet meer te volgen. Toch heb ik met een paar een leuk contact opgebouwd en ga ik soms met hen uit eten. In Saint Louis is het aantal Nederlanders (mannen) op een hand te tellen Met twee heb ik regelmatig contact en kan ik even in het Nederlands spuien. In Senegal wonen meer Nederlanders en met een aantal heb ik fijne vriendschappen opgebouwd, maar zij wonen helaas ver weg.

Buren en mensen die dichtbij wonen, daar maak ik wel een praatje mee maar daar houdt het ook mee op. Net zoals de mensen die ik heb leren kennen via Samba in de stad. Over het algemeen leuke gesprekjes waardoor je het gevoel krijgt dat je erbij hoort. Maar diepgaand zijn ze over het algemeen niet. Overigens blijf ik door mijn kleur toch een buitenstaander die het financieel meer dan goed heeft. Echter, hoe langer ik hier woon des temeer ze mij gaan zien als Helga.

Small-talk is ook belangrijke contacten leggen!

En de oppervlakkige gesprekjes? Als je daar niet van houdt dan wordt het lastig want hier is het heel gebruikelijk. Dit soort contacten zijn essentieel als informatie bron en op terug te vallen als het iets minder met je gaat. Waar je bijvoorbeeld een keer een bord eten kan halen als je het zelf minder hebt.

Op dit moment ben ik tevreden met de contacten die ik tot nu toe heb opgebouwd en voor nieuwe contacten sta ik altijd open. Natuurlijk moet er wel een klik of overeenkomst zijn die je samen kan delen. Verder kan ik me gelukkig goed zelf vermaken en vind ik het heerlijk om me bezig te houden met de honden. Mijn wereldje is een stukje kleiner geworden dan in Nederland, zonder een vaste baan en een groot sociaal netwerk, maar het voelt goed zo voor mij.

Altijd al nieuwsgierig geweest naar Senegal? Wereldwijf Helga geeft je alvast vijf redenen om dit bijzondere land in West Afrika te bezoeken!