Rianna: “‘Weet je het zeker?’ vroeg ik aan mijn man”

Na jaren van wikken en wegen, hadden we eindelijk de knoop doorgehakt. Het was zo ver. Ik was getrouwd met een geweldige vent, had een baan waar ik van hield, reisde over de hele wereld en had vrienden in alle uithoeken. Wij waren emotioneel en financieel klaar voor de volgende stap in onze relatie: een kindje. “Weet je het zeker?” vroeg ik mijn man. “Absoluut!” antwoordde hij met een grote glimlach.

In de afgelopen maanden had ik alles gelezen wat ik maar kon vinden over zwangerschap, borstvoeding en opvoeding. We waren klaar voor slapeloze nachten, klaar om bepaalde aspecten van onze vrijheid op te geven, klaar voor een klein mensje in ons leven. Over de piepkleine kans van onvruchtbaarheid dacht ik niet eens na.

Een jaar voorbij

Onze relatie was beter dan ooit tevoren en we zeiden dan ook vol overtuiging tegen elkaar: we gaan dit rocken samen! En ook de statistieken waren veelbelovend. Dus de checklist met babyspullen lag al klaar en de discussies over de ‘perfecte’ babynaam waren in volle gang.

De eerste drie maanden gingen voorbij, helemaal niets. Ik begon mijn menstruatiecyclus bij te houden, deed ovulatie testen en zes maanden gingen voorbij. Wij probeerden andere standjes, ik begon met acupunctuur en 9 maanden gingen voorbij. Ik stopte met intensief sporten, wij schrapten zuivel en gluten uit ons dieet en een jaar ging voorbij.

Voor een controlfreak en iemand die ervan overtuigd is dat als je er maar hard genoeg werkt, dat je alles kunt krijgen wat je maar wilt, was deze hele situatie moeilijk te bevatten. Maar na een jaar moesten we het dan toch onder ogen zien en maakten we een afspraak bij de gynaecoloog.

Onverklaarbare onvruchtbaarheid

Na maanden van testen: bloedonderzoeken, interne onderzoeken en sperma-analyses, kregen we de diagnose ‘onverklaarbare onvruchtbaarheid’ en kwamen we al heel snel terecht in de molen van vruchtbaarheidsbehandelingen. Elke dag, twee weken lang, moest ik mijzelf meerdere keren per dag injecteren.

“Al snel zat mijn hele buik vol blauwe plekken en liep ik met zo’n opgeblazen buik rond dat mensen om mij heen dachten dat ik zwanger was. Hoe ironisch!”

Ondertussen probeerde ik emotioneel stabiel te blijven met de grote hoeveelheid hormonen in mijn lijf. Dagelijks bracht ik een bezoekje aan de dokter. In de pauze of voor schooltijd, waarbij de ontwikkeling van mijn eitjes werden bijgehouden. Toen, 36 uur voor de eisprong, kreeg ik mijn allerlaatste injectie en moest ik de volgende dag naar het ziekenhuis voor de eicel-punctie.

Zenuwslopende weken

Daar lag ik dan op de stoel met mijn benen wijd open, – terwijl drie artsen en een lab-assistent naar mij stonden te staren – stak één van de artsen een naald in mijn vagina en door mijn eierstokken om de eitjes te verwijderen. Deze werden vervolgens naar het laboratorium gestuurd, waar ze in contact werden gebracht met het zaad van mijn man. Misschien niet voor te stellen, maar toch gaat de gedachte door je heen dat daar nog iets mis kan gaan en het zaad mischien niet van je man is. Vijf dagen later werden de bevruchtte eicellen in mijn baarmoeder teruggeplaatst en begon een ongelooflijk lange wachttijd van twee weken.

“Na veertien zenuwslopende dagen vol hoop en levensechte zwangerschapssymptomen deden we een bloedtest en 24 uur later kregen we de uitslag per email: Helaas. U bent niet zwanger.”

En het bleef niet bij die ene uitslag. Vijf jaar lang hebben wij onszelf weer bij elkaar weten te pakken, en zijn we opgekrabbeld terwijl ik de ene vruchtbaarheidsbehandeling na de andere onderging in Indonesië, Nepal, België, Bulgarije en Mexico. Het leven om ons heen, ging die jaren natuurlijk keihard door.

Middenin uitersten

Mijn beste vriendin had een date en vond de man van haar dromen; ze werd zwanger, kreeg een baby (nu inmiddels bijna twee jaar) en zij en de vader van hun kind zijn inmiddels alweer uit elkaar. In die jaren kreeg ook mijn broertje twee kinderen en werden mijn ouders opnieuw grootouders. Twee nichtjes kregen allebei een baby van een partner die ze pas een jaar eerder hadden ontmoet en mijn tien jaar jongere schoonzus is onlangs bevallen van een dochtertje. De ouders van mijn man, mijn schoonouders, werden voor het eerst opa en oma. Tot slot werd één van mijn vriendinnen zwanger van een one night stand en is nu alleenstaande moeder.

“Begrijp me niet verkeerd. Ik ben heel blij voor iedereen die moeder, vader en opa of oma is geworden. Maar daar stond ik wel. Met een enorm schuldgevoel ook omdat ik over alle grenzen was gegaan die ik mezelf had voorgenomen niet te overschrijden.”

Wat begon met “ik ga nooit IVF doen” en “ik ga mijzelf echt niet injecteren” tot “ik doe niet meer dan één keer IVF” en wat er uiteindelijk drie werden. En wat begon met “Ik wil graag twee kindjes, eerst een meisje en dan een jongetje”, werd uiteindelijk teruggedraaid naar “eentje is ook goed” en vooral “als het maar gezond is”. Onvruchtbaarheid is een slopende rollercoaster.

Onvruchtbaarheid. Ben ik alleen?

Jarenlang staarde ik naar de echo’s van onze baby’tjes die het nooit hebben overleefd en probeerde ik niet te huilen om het feit dat onze babynaam twee keer was ‘gestolen’. Ons seksleven werd bepaald door de doktoren en al onze tijd, energie en geld is in kindjes gegaan die we nooit in onze armen hebben mogen vasthouden.

Gedurende deze jaren werd ik eenzamer en eenzamer. De constante onzekerheid en het eindeloze wachten, hadden mijn leven op pauze gezet. De afspraken, de onderzoeken, de injecties en de emotionele achtbaan van onvruchtbaarheid hadden mijn hele leven overgenomen: mijn huwelijk, mijn vriendschappen, mijn werk, mijn lichaam. Alles. 

Abrupt einde

Tot het afgelopen maart, na zes lange jaren, plotseling allemaal voorbij was. Vanwege mijn zeer lage voorraad eicellen kwam ik niet meer in aanmerking voor een vierde IVF-behandeling en werd dit boek op een hele heftige manier gesloten. Samen zijn we nu aan het onderzoeken hoe wij ons leven opnieuw vorm kunnen geven. De tijd zal het leren.

“Ik, wij, hebben een harde les geleerd: het is ontzettend gevaarlijk als je al je hoop en je complete leven op één specifiek ding richt. Helemaal als het iets is waar je totaal geen controle over hebt.”

Lees ook de verhalen van Mariel, Joanne en Imke over kinderloosheid en onvruchtbaarheid.

Onvruchtbaarheid. Wil jij jouw verhaal vertellen?

Heb jij een kinderwens? Wordt jij in je relatie geconfronteerd met onvruchtbaarheid? Of zijn jullie anders (ongewild) kinderloos? Wil jij (anoniem)meewerken, of ken je een vrouw die misschien haar verhaal wilt delen? Neem dan contact met de redactie op. Het spreekt voor zich dat jouw verhaal alleen gepubliceerd wordt als je er 100% achterstaat. We schrijven het samen, voor vrouwen en door vrouwen.